145 Witte Pasen
Toen Top op eerste paasdag, de dertigste maart, ’s morgens wakker werd, zag hij dat het al behoorlijk licht was door de slaapkamergordijnen. Toch was het nog geen zeven uur! Hij sprong het bed uit, trok de gordijnen open en werd haast verblind door de warrelende witte vlokken en de witte velden. Dat was dus ook de lente! Hij had plotseling een blij gevoel. Een witte Pasen, wat mooi! Aan de grote sneeuwvlokken kon hij wel zien dat het nauwelijks vroor of dat het dooide. Hij douchte zich en kleedde zich snel in trainingspak. Scheren sloeg hij maar over vandaag. Dat duurde te lang! Hij wekte de hele familie. Willy, Ineke en Peter logeerden bij hen en Jos had ‘paasvakantie’ van de universiteit. Oma bleek al op te wezen en had de ontbijttafel feestelijk opgemaakt. Een grote schaal met eieren stond in het midden op het witte tafellaken met rode en groene linten versierd, kleine zelfgemaakte groene paasstukjes met gele donzige kuikentjes lieten het nieuwe leven ontwaken, gesneden rozijnen- en krentenbrood stond op platte schalen klaar. Er waren diverse kaassoorten als gele jonge en jongbelegen, komijn en brandnetel, rookvlees, ham en ga zo maar door. Ze zaten zeker anderhalf uur samen te ontbijten en nog wel biologisch-dynamisch, terwijl buiten nog steeds de sneeuw in steeds grotere vlokken naar beneden kwam. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt! Toen zag Top ineens Eppe Harmsen in een arrenslee met Rojan ingespannen het erf opglijden. Eppe hield in en zwaaide met de zweep naar de familie in de kamer. Iedereen sprong op en rende naar buiten. Ze bewonderden de prachtige slee. “Hoe kom iej an diee slee?” vroeg Top. “Diee is van Wichgers uut de Van Bommelweg. Diee steet döör altied in de veurtuin. Diee is oke al is gebruukt bie huldigingen op de Dèventer Kunstiesbane”, zei Eppe. “Wilt ulie een glitjen maken? Ik stoa achterop en der könt ter steeds twee met”.
Ze wilden natuurlijk allemaal wel. Oma en Jos mochten het eerst mee. Ze kleedden zich binnen eerst dik aan. Oma kon zitten, Jos moest op de glijders staan, want zo’n slee is nu eenmaal gebouwd voor een ‘koetsier’ en een passagier.
Daar gleed de met groen-geel-blauw-rood beschilderde taferelen arrenslee weg, de Wetermansweg op. Eppe stuurde meteen het bos in. Top ontdekte pas toen hij aan de beurt was, welke route hij gleed.
Langs de Kozakkenweg kwam de slee een kwartier later terug.Daarna waren achtereenvolgens Ineke en Peter, Willy, en Tine en Top aan de beurt. Top vond het prachtig niet alleen door de bossen van Stratenus maar ook over de Zwolseweg te glijden.
Eppe moest natuurlijk blijven koffie drinken en Top belde ook even Henk Wichgers op. Hij kende hem goed, want Henk had geholpen de attributen voor de winkel van de boeren te leveren, zoals toonbank, vitrines, tafeltjes. Henk richtte ook bijvoorbeeld horecazaken in.
Toen Henk en zijn vrouw er waren, dronken ze gezellig koffie. Het paasgebak erbij smaakte heerlijk. Mevrouw Wichgers en de andere dames praatten uitgebreid over het bestaan in het bedrijfsleven! Dat had Top niet verwacht.
Ineke, Jos en Peter gingen naar buiten om een sneeuwpop te maken. De sneeuw plakte goed met deze lichte dooi. Binnen de kortste tijd hadden ze een enorme plompe uil gebouwd. Dat moest volgens Jos Joop den Uyl voorstellen. Dat riep hij, staande voor het raam: “Dit is Ome Joop. Loat Den Uyl nieet in de kolde stoan!” Top zou dat laatste nooit vergeten.
Oma nodigde allen uit om te blijven eten. De gasten bleven. Er was een rijke paasmaaltijd met boerenkoolstamppot, rookworst, spekjes, kippensoep vooraf en griesmeelpudding met bessensap toe. Top zag dat ze allemaal smulden en nog wel van de drie biologische bedrijven.
Ook Tweede Paasdag was wit. Zou er ooit weer een witte Pasen komen?
