144 Rondvlucht
Mooi gezicht, die nieuwe helikopter op de ‘thuisplaat’ achter ‘Weltevree’. Hij was op de eerste maart, zaterdag, afgeleverd. Mooi op tijd, want Top had alle theorie-examens gehaald en het praktijkexamen gedaan. Een vliegbrevet was verstrekt en wel voor vijf jaar. ‘Weltevree’ mocht de thuishaven zijn en Top mocht bij dagzicht onbeperkt vliegen. Als ‘station’ om te tanken had hij ‘Vliegveld Teuge’ gekozen, onder de rook van Apeldoorn. Hoewel zijn heli vijfpersoons was, besloot hij nooit meer dan drie passagiers mee te nemen. Dat was zo’n soort veiligheidsbeleving bij hem! Hij kon dat gevoel niet verklaren.
Met zijn vijven stonden ze ’s zondags het toestel, de “Konkelfoezer”, te bewonderen. Wiej zult metene möör een vluchtjen maken”, zei Top. “Der is goed zicht en wiej kunt dus echt genieeten”. Tine was het ermee eens. Oma wou niet mee, want ze voelde zich niet helemaal fit: ze had last van ‘hartfalen’, wat dat dan ook wezen mocht. Ze had die term een week daarvoor voor het eerst van haar cardioloog gehoord. Jos en Ineke wilden graag mee. Peter was er niet. Hij was in het buitenland voor ‘Parnes’.
Even later vlogen ze boven Diepenveen. Eerst cirkelden ze boven het dorp, toen ging het richting Averlo, Schalkhaar, Lettele, Okkenbroek en terug over Bathmen en Colmschate. Wat een prachtige panorama’s bij dit zachte, zonnige lenteweer.
Over de Wilhelminabrug en de rijksweg naar Twello en Apeldoorn vloog Top naar Teuge. Met het vliegveld had hij geen radiocontact. Dat was ook niet nodig, want er waren wel meer ‘sportvliegers’ in de lucht, maar Top vloog op zicht en kon honderden meters in de ruimte overzien! Gelukkig was het zweefvliegseizoen nog niet begonnen, dus daardoor konden de vliegbewegingen niet ‘gestoord’ worden. Top hoefde ook geen toestemming om te landen. Voorzichtig zette hij zijn heli aan de grond. Even later wandelden ze naar het restaurant en ze gingen heerlijk in het zonnetje koffie drinken. De havenmeester kwam bij hen zitten en hij vroeg of hij de nieuwste ‘Alouette’ mocht bewonderen. Dat mocht natuurlijk. De man was vol lof.
Even later stegen ze weer op en Top vloog de Veluwe over. Wat een prachtige vlucht boven Vaassen, Epe, Heerde, Tongeren, Kootwijk met zijn masten, Nunspeet, Elspeet, Uddel, Het Loo, met zijn houtvesterij!
Toen ging het naar het noorden: Elburg, Biddinghuizen, Lelystad, Swifterbant, Dronten.
Toen vloog Top over Kampen, Zwolle, Hattem, Wapenveld, Wijhe en Olst terug naar de boerderij. Voorzichtig zette hij het toestel op de ‘thuisplaat’.
Toen ze uitgestapt waren, zei Jos: “As helivlieeger mo’j de kaerte nog bèter in de kop hebben as een schoolmeester. En iej mot de dorpen en steden an torens en gebouwen herkennen! Dat lik mien het meujlijkste”. “Is nieet zoo, iej mot goed de verbindingswègen volgen”, zei Top. “En iej mot de olde rietjes kennen, zooas Dèventer, Colmschoate, Battum, Holten, Märkelo, Goor, Hengelo bieveeubeeld”. En hij legde uit hoe moeizaam hij bij de praktijklessen het op zicht vliegen had moeten leren.
Oma had de koffie klaar. Onder de koffie bekeken ze toeristische kaarten van Nederland en hoe je de rijtjes gemakkelijk uit het hoofd kon leren. Bovendien kon een van de passagiers in de heli de kaart lezen, net als de navigator bij autorijden.
Jos vertelde dat hij ook een brevet halen wilde! Dat moest kunnen. Maar ja, waar moest hij de tijd vandaan halen, nu hij in Groningen studeerde.
“Ik zagge Sint Joris weer in de jachthaven van Dèventer liggen”, zei Jos. “O joa, diee hef Johan weerumme evären”, zei Top, “Veurige wèke. Peter hef Johan en Mientjen weer met zien heli opehaald. Zoo hebt Mientjen en Johan oke nog een mooie wèke vakantie ehad”.
