131 Peters plan
Het regende ’s zondags. Dat kwam eigenlijk wel goed uit, want ze moesten met zijn vijven vergaderen over Peters plannen met zijn miljardenbezit. Op drie eenzijdig beschreven velletjes foliopapier had hij alles in concept gezet. Samen zaten ze om de tafel, terwijl de regen op de kajuit roffelde. Dat was gezellig en intiem. De koffie geurde en het was heerlijk warm. Peter begon te vertellen. Hij zei dat wat hij nu vertellen ging uit de kokers van diepe denkers kwam en niet van hem. Namen wilde hij niet noemen. Maar hij wilde wel kwijt dat hij zijn plan had kunnen afronden door het ingenieuze idee van zijn schoonvader met het ‘zongeld’. Hij vond dat Top eigenlijk bedacht had dat iedere huishouding zijn eigen ‘bank’ moest zijn en dat ‘geldhandel’ niet moest bestaan. Hij had ook aangetoond dat in de tijd van de VOC misschien een effectenbeurs noodzakelijk was om de rijkdom te verdelen, maar dat in de huidige tijd de beurzen de ‘armoede’ verdeelden onder de ‘armen’ en de rijkdom onder ‘enkel armen’ bij hen die het ‘achter de ellebogen’ hadden. “Mien bezittingen wordt eschat op veertig miljard. Dat is natuurlijk oneerlijk tegenoaver de mensheid, diee veurnamelijk in ärmoode lef!”. Hij zei dat er maar één aarde was met één levende have met één grote rijkdom. Iedereen hoort deel te hebben aan die rijkdom, vond hij. Hoe dat zou kunnen, had hij in publicaties over China ontdekt. In een dorpje daar hadden ze communisme gemixed met kapitalisme. Iedereen die op welk bedrijfje ook maar werkte was ‘aandeelhouder’ in het ‘Dorp’. Het dorp was niet enkel de verzameling van bedrijfjes, het was ook de ‘Bank’. Volgens Peter zou dit heel veel ‘rente’ opleveren, want de ‘mens’ en zijn ‘welzijn’ stonden daar centraal. “Dit principe goa ik in de hele wereld in mien bedrieven in praktijk brengen”. Hij zei dat hij zeventig procent van de aandelen in de BKB bezat. Hij zei dat de andere aandeelhouders hun aandelen in dit wereldconcern aan hem konden overdoen, dat hij daarna onmiddellijk niet meer ‘beursgenoteerd’ zijn wilde, zodat ‘geldhandelaren’ zich niet ten koste van de medewerkers van de BKB zouden kunnen verrijken. De BKB was dan zijn eigen ‘Bank’. Alle medewerkers in de hele wereld waren nu aandeelhouder in hun eigen ‘BanKBedrijf’. Peter zei te hopen dat andere multinationals zijn voorbeeld zouden volgen. Hij zou middels een uitvoerig persbericht alles wereldkundig laten maken. Vanuit de ‘BKB’ zouden projecten opgezet worden om op welk gebied ook maar ‘noden’ te lenigen. Als voorbeelden noemde hij gezondheidszorg, hongersnood, armoede, bestrijding van kinderarbeid, onderwijs, kunst.
Verder wilde hij ‘onuitputtelijke’ systemen van werken in het gemeenschapsbedrijf toepassen. In de eerste plaats mochten de natuurlijke energiebronnen als steenkool, aardolie, aardgas niet uitgeput worden, maar moest alle energie gehaald worden uit onuitputtelijke bronnen als zon, wind, water en zwaartekracht. Hij noemde dat de ‘klavertjevierbronnen’. Top vroeg meteen waarom hij die zo noemde. “Um reden dat klavertjen viere ons nieet in het ongeluk stort”. Tine vond het woord prachtig gevonden.
De medewerkers en hun eventuele gezinnen moesten ook particulier deel kunnen hebben aan de nieuwe manier van omgaan met de aardse rijkdommen. Zij zouden aan alle kanten gesteund moeten worden in hun ‘zuinige’ omgang met de aarde en haar schatten. Zij mochten met steun uit het bedrijf de ‘Moeder Aarde-methode’ toepassen: ‘letterlijk Lief zijn voor Moeder, uit wie alle leven is voortgekomen’.
In details konden alle zaken pas uitgewerkt worden, als het nieuwe bedrijf ‘stond’.
“En ik hoape dat zoo onze multinational een ‘internatonal’ wördt en dus een echte ‘INTERNATIONALE’ zonder gebral!” besloot Peter emotioneel.
Ze waren allemaal stil. Top meende tongen van vuur boven de hoofden van de anderen te zien dansen. Even maar, maar toch … .
