122 Laatbloeiers
Ze voeren het Pikmeer op na een eentonig stuk Margrietkanaal en ze voeren over bakboord naar Grouw. De Hellinghaven lieten ze links liggen. Aan de lange Nieuwekade tegen het centrum van het dorp legden ze de boot vast. Er was ruimte genoeg. De formaliteiten aan het havenkantoortje waren heel snel geregeld en ze besloten een eetgelegenheid te zoeken aan de kade. Die was gauw gevonden. Het was nog geen vijf uur. Dan hadden ze over de zestien kilometer na hun ‘avontuur’ zo’n tweeënhalf uur gedaan. Dan hadden ze ruim vier knopen gelopen. En een dergelijke rustige gang was nu precies de bedoeling.
Tine liep dadelijk naar de leestafel. Daar lag een mooi blad op A4-formaat. De titel was in het Nederlands gesteld: Friesch Dagblad – Dinsdag, 5 november 1974. Passief was Tine het Fries aardig meester. Ze kon dus het ‘Grouster Nijs’ aardig in haar dialect vertalen. “Mo’j ens luusteren, ze hebt hier in Grouw een probleem in februäri anstoande. Sint Piter, de tegenhanger van onze Sunterkloas, is op de tweeëntwintigsten februäri joarig. Noe zekt de mensen dat zien verjoardag altied evierd wördt op de zoaterdag veur as hee joarig is, ofwel op de derde zoaterdag in februäri. Moar … 22 februäri 1975 völt op een zoaterdag. Mot ze diee verjoardag noe vieren op de vieftienden of op de tweeëntwintigsten. Wiee het weet, mag het zeggen!” Top, Jos en de paar andere bezoekers van het eetcafé begonnen te lachen. Ze vonden trouwens allemaal dat Sint Piter tegelijk met Sinterklaas gevierd hoorde te worden, maar dat was tegen het zere been van een echte ‘Grouster’ die in de zaak zat. Hij vertelde dat vroeger Sint Piter en Sinterklaas, die broers geweest moesten zijn, samen op vijf december, de dag voor Sinterklaas zijn verjaardag altijd samen in Grouw vierden. Maar die ene keer .. , niemand weet wanneer, had Sinterklaas de Grouster pakjes vergeten … . Piter was naar huis gegaan om ze op te halen, maar hij was pas vlak voor zijn eigen verjaardag terug. Vanaf toen werd in Grouw geen Sinterklaas meer gevierd, maar Sint Piter. Jos zei dat je dan Sint Piter wel een laatbloeier zou kunnen noemen. Ze keken allemaal verbaasd. “Of weten jullie niet dat Sinterklaas al jaren gevierd wordt en Sint Piter pas sinds negentienhonderd zeventig?” Ze lachten allemaal. De ober kwam de bestelling opnemen. Lange tijd bleef het stil. Ieder zat rustig rond te kijken of te lezen.
Toen zei Top plotseling: “Ik ken nog twee echte laatbloeiers en nog wel twee die Grouw met Deventer verbinden!”
Over die opmerking moesten ze allemaal eens goed nadenken. De pientere Tine zei: “Ik weet het. Friesland en Deventer zijn verbonden door het schaatsen. Het vrouwenschaatsen kent twee laatbloeisters, namelijk Atje Keulen-Deelstra uit Grouw en Stien Baas-Kaiser, die zich sinds haar huwelijk een Deventerse mag noemen”. Ze kreeg een daverend applaus, voor zover je dat daverend mag noemen, als een twaalftal mensen in de handen klappen.
Toen ging het natuurlijk verder over schaatsen en over de prachtige kunstijsbaan in Deventer, waar Nederlandse, Europese en Wereldkampioenschappen gereden waren. De namen Atje en Stien werden voortdurend genoemd: Beiden waren ze immers in 1938 geboren. Stien werd in 1965 wereldkampioene allround, terwijl men haar eerst wegens haar leeftijd geen plaats in de selectie wou gunnen! En dan Atje! Die werd in 1970 wereldkampioene, terwijl ze op één afstand een medaille behaalde. Dat was op zich al een wereldrecord! Daarboven werd ze in totaal vier keer wereldkampioen. Zij was nog eens een klassementsrijdster!
Na het laatste kampioenschap in vierenzeventig besloot ze ermee op te houden. Misschien wel goed, want men zegt immers dat je op het hoogtepunt moet stoppen. Op de laatste dag van dit jaar zou zij immers bij leven en welzijn zesendertig worden! Dat is oud voor een sportvrouw. Stien was trouwens in mei al zesendertig geweest. Top bewonderde beiden.
