117 Drie maal Ivo
Zondag de derde november. Ze voeren over het Keteldiep en het wijde Ketelmeer het ‘zeegat’ uit. Het zonnetje scheen en ze zaten weer gedrieën in de stuurhut. Het ging volle kracht vooruit en spoedig waren ze letterlijk op het ruime sop. Een strak westenwindje, dus tegen de stroming in, deed het water lekker golven. Top genoot van het ruime zicht, dat zich pas vernauwde, toen ze door de Zwolse Bocht onder de Ketelbrug voeren. Toen verruimde plotseling het zicht aan bakboord zich tot waar vijfentwintig kilometer verder de Markerdijk in aanleg was. De bedrijvigheid van schuiten, kranen, slepers was minuscuul maar duidelijk waar te nemen, al was het zondag. Top had al vernomen dat deze dijk de naam ‘Houtribdijk’ ging krijgen.
Toen hij naar rechts keek, zag hij een albatros op een meerpaal zitten. Hij begon plotseling te lachen. “Wöörumme lach iej?” vroeg Tine. “Ik modde inens aan een keerl denken diee wat hef met disse steltloper”, zei Top. “Hee heet Opstelten en hee wier in tweeënzeuventig inehaald as burgemeester van de gemeente Dalen in Drenthe. “Hoe weet iej dat noe ?” vroeg Jos. “Dit verzin iej wöör iejzelf bie stoat”. Top zei dat het niet zo was. Op een dag in dat jaar moest hij in Dalen, Drenthe, zijn, hij meende op de camping ‘Huttenheugte’, tussen Dalen en Coevorden. In Dalen was het feest. De nieuwe burgemeester werd ingehaald! Dat ging met veel vertoon. Die nieuwe burgervader was een jonge stevige lange kerel met de naam ‘Opstelten’! Hij was de jongste burgemeester van Nederland, namelijk achtentwintig jaar. Hij had hem gezien bij het gemeentehuis. Hij leek op deze albatros. Hij was in het zwart en hij had een wit front en … hij was ook een steltloper, getuige zijn naam. “Ik hoape dat verder elke vergelieking mank geet”, zei Top, “want disse steltloper hef een grote bek, en as e vlög, kui’j an zien vlerken zieen dat e ze achter de elleboagen hef. En hee wil oke nog altied de baas spöllen!” Tine zei dat ze Top wel geloven moest. “O ja, en hee heet Ivo”. “Dat is een Keltische name”, zei Jos. “Diee name betekent ‘Gesneden uit buigzaam hout’. Top vond dat als de naam een teken was, Ivo Opstelten zeker een uitstekend bestuurder zou zijn.
“De name Ivo kenden ik al”, zei hij, “toen ik op de Handelsschole zatte, möör de achtername van diee jonge bi’k vergèten”.
Zwijgend voeren ze verder richting Lemmer, genoten van het wijde water. Toen begon Jos plotseling weer over Ivo. Hij zei dat hem te binnen schoot dat hij ene Ivo de Wijs kende. Hij had een bundeltje gedichten gekocht dat “Ollekebolleke” heette. Hij wist van de omslag van het bundeltje dat hij in vijfenveertig geboren was, in Amsterdam gestudeerd had, Nederlands, dat hij MO-B Nederlands ‘gedaan’ had en dat hij cabaretier was. De gedichten waren volgens Jos prachtig van vorm en erg humoristisch. Het portretje van Ivo op de omslag, met flambard, toonde een echte cabaretierkop. Jammer genoeg had hij het bundeltje niet bij zich.
Ze naderden Lemmer. Daar, in het haventje, zouden ze een nacht blijven.
Tine zei plotseling dat zij nog een ‘buigzaam hout’ kende, namelijk Ivo Niehe. “Hee hef Franse Taal- en Letterkunde estudeerd in Amsterdam en hee had in zeuvenenzestig al een heel mederne band, namelijk ‘Ivo en the Furies’, en iejluu weet dat ik graag platen dreie en ik heb van hem “Mountains of Love”, prachtig. In Berlien hef hee trouwens oke een plate openoamen met an de A-kante “Mit dir in Meinen Armen”. Hee zingt goed en het is een knappe keerl van nog gin dertig!” Ze gaf een ondeugend knipoogje naar de beide mannen. Die begonnen hartelijk te lachen. Top zei eerlijk dat zijn herinnering aan Ivo Opstelten wat vertekend zijn kon, omdat het een VVD-er was en de liberale politiek lag hem nu eenmaal niet. Tine en Jos stonden ook niet in voor hun eigen geheugen wat hun Ivo’s betreft. Zo bereikten ze Lemmer, waar ze regelrecht via de sluizen van het Margrietkanaal naar het haventje voeren.
