101 Petrus van Munckhuysen
Ton en Tom stonden tegelijk op. Ze voelden beiden dat zij hier niet meer bij hoorden. Top liet hen uit. Toen begon Peter te vertellen.
Hij zei dat de mensen hier aanwezig, ook Oma, wisten dat hij verwekt was kort voor de bevrijding door een Duitse ‘kindsoldaat’ van een jaar of zestien, zeventien. Die jongen had in zijn ‘Heimat’ nooit verteld dat hij in Geesteren geslachtsgemeenschap had gehad met Wilhelmina Emma van Seffens. Dat durfde hij gewoon zijn lieve ouders niet op te biechten. Dat waren Mevrouw en Meneer P. van Munckhuysen, bezitters en bewoners van een moderne kasteelboerderij op het eilandje ‘Krottmer’ op de grens tussen Nederland en Duitsland , vijftien kilometer uit de kust voor de mond van de Eems. Dat eilandje was toen, in vijfenveertig, Duits. Het eiland is ongeveer twintig vierkante kilometer groot en particulier eigendom van de Familie P. van Munckhuysen. Het staat niet eens op de kaart. In de Tweede Wereldoorlog werd de familie steenrijk door de metaalindustrie. Van een bepaald bedrijf had men vijfennegentig procent van de aandelen in bezit. Die verzilverden ze onmiddellijk na de nederlaag in vijfenveerig.
De zoon, Petrus, werd in vierenveertig in Emden opgepakt en het leger in ‘gekwakt’. Zodoende. Hij trouwde nooit, rookte zich te pletter en hij stierf aan longkanker in tweeënzeventig. Zijn moeder was een jaar daarvoor gestorven. Op zijn sterfbed deed hij zijn bekentenis over zijn omgang met een Nederlands meisje uit Geesteren. De vader bleef alleen achter, met zijn achterste zittend op miljarden. Hij wou weten of zijn zoon een nazaat verwekt had!
KRO, Interlokaal, met Kees Schilperoort, waar hij altijd naar luisterde, werd ingeschakeld. De naam Van Seffens had nog niet geklonken of er meldden zich mensen die Willy en Peter kenden. Binnen vijf minuten wist Van Munckhuysen dat hij een kleinzoon had en nog wel met zijn eigen voornaam!
Hoewel in vijftig ‘Krottmer’ Nederlands geworden was, als herstelbetaling aan Nederland door de Duitsers, schakelde hij de Duitse ‘Behörden’ in, kreeg alle gegevens van de ‘vrouw’ van zijn zoon, wist het voor elkaar te krijgen dat Willy een Van Munckhuysen – van Seffens werd, maakte een testament met hulp van een notaris. Daarbij werd Peter tot enige erfgenaam gemaakt van ‘Krottmer’, ofwel van Kasteelboerderij Van Munckhuysen en in augustus vierenzeventig kon de oude Petrus rustig het moede hoofd voorgoed neerleggen met heel veel dank aan Kees Schilperoort. Het is het beste wat die Apeldoorner ooit deed. Jammer voor Kees dat hij er niet rijker van geworden is, nu na een paar maand nog niet.
“Zoo zit ik hier noe dan as eigenaer van een eiland dat nieet op de kaerte steet, en van miljarden, moa der is ene veurwaerde, ik mot trouwen en proberen noageslacht te kweken, dus he’k Ineke al evroagd of zee mien vrouwe worden wil en zee hef “Joa” ezegd. Mien moo vindt dat prachtig en jullie”. Hij keek vragend naar Top en Tine. Die knikten.
Petrus belde onmiddellijk naar zijn moeder, zei dat hij haar even met de helikopter halen kwam. Ze kon wel in Diepenveen overnachten.
Nog voor het donker was hij met haar terug. Het was een zoenen en omhelzen en lachen en schreien. Ze feestten tot in de kleine uurtjes, maar dat gaf niet, want morgen was het zondag.
Top sleepte met zijn trekker de helikopter nog even naar de wagenloods, waar ruim plaats was. Er werd regen verwacht en dat is ook voor een helikoper niet goed.
Hij voelde zich niet enkel de koning te rijk, hij was het ook: Peter en Ineke zouden vast en zeker de gelden waar de oude Petrus met zijn kont op gezeten had, beter voor de levensstandaardverhoging van de arme mens besteden dan de oorlogswinstmaker Van Munckhuysen ooit gedaan had. Wat een geluk!
