100 Leeuwerik
Zaterdag. Ze zaten om half elf aan de koffie, Tine, Top, Ineke, Jos, Ton van der Sande. De laatste was nog nooit op visite geweest. Hij wilde wel eens zien hoe zijn collectevriend woonde. Het was erg gezellig, maar eentje werd er gemist. Peter was er niet. Ineke zag dat hij zich daarover nerveus maakte. “Pa, je hoeft niet zenuwachtig te zijn, Peter komt heus wel, want verkeersopstoppingen staan hem niet te wachten”, zei Ineke raadselachtig.
Tegen kwart over elf klonk er een steeds harder wordend helikoptergeluid door de lucht. Het leek een gekwetter van duizenden vogels die nader kwamen vliegen. Boven het weiland achter het huis hing plotseling een slanke helikopter met een glazen front waar Top dwars doorheen Peter kon zien zitten. De helikopter daalde rechtstandig en Peter zette hem voorzichtig op de stevige betonnen plaat in de weide, waar vroeger de koeien stonden als ze gemolken werden. De bladen kwamen langzaam tot stilstand. Peter stapte uit. Ze waren inmiddels allemaal naar buiten gelopen en bewonderden het groene toestel en begroetten natuurlijk enthousiast Peter. Inmiddels reed Tom Evers, wachtmeester bij de rijkspolitie het erf op. Hij woonde op het ‘Strepenkamp’, dus dat was maar een paar honderd meter fietsen. Hij vroeg beleefd naar de bevoegdheid van ‘Meneer’. Peter gaf hem een hand en toonde hem zijn vlieglicentie, andere papieren en de vergunning tot landen bij ‘Weltevree’.
“Reserveofficier bij de Koninklijke Luchtmacht, directeur-instructeur bij een vliegschool voor de opleiding van helikopterpiloten, militair en burgerlijk. U bent ingedeeld bij het tweehonderd negenennegentigste squadron zie ik in Uw papieren. Petje af”, zei Tom. Top kende Tom goed en nodigde hem dus binnen. In de kamer zetten ze de gesprekken voort. Maar Peter sloot eerst Ineke stevig in de armen.
“Dat had iej ons oke wel ens eerder kunnen vertellen”, zei Top, toen ze gezellig aan een nieuwe pot koffie zaten, “Wiej wisten niks van oew luchtmachtverleden”. “Ik scheppe noe een moal nich geerne op. Ik holle mien aait op den achtergrond. Iej weet al woarumme. Ik hebbe die allemoale temet nog heel wat verschrikkelijkers te vertellen, moa dat kan èèm wochen”.
Ze vroegen wat dit voor een hefschroefvliegtuig was. “Een kleinen met één schroefblad. ’t Is wel een medernen. Hee is ebouwd veur oaverdag. Iej mot ter mee vlieegen op wat ze neumt dagzicht. Iej mot de geografie van een streek goed in de kop hebben. Iej vlieegt nich echt op navigatie. Dit is een Alouette III. Een ‘alouette’ is een ‘leeuwerik’, dat wits de weh. Ons squadron vlug enkeld mit disse soort. Dissen geet de reserve in! Dinsdag he’k ter nog met boaven Den Haag evloagen, reserve, inezet bie diee gijzeling. Ik bin van plan hem zelluf te kopen. Dat is makkelijk met mien werk veur de kerke. In Nederland bint de afstanden klein, moa meujlijk gauw te oaverbruggen. Dit toestel is mien gold weerd”.
Top zag dat niet alleen bij hem de mond steeds verder openging. Hier was geen arme kerkewerker, geen ‘WIKA’ aan het woord, maar ‘strika’, stinkend rijke in kerkelijke arbeid! Hoe kwam die jongen aan zoveel geld?
Peter ging onverdroten verder: “Doe – hij wees op top en Tine – kriegst van mich ook zoo ene, moa dan een nieje, blauwwit. Kanst de met gasten vluchtjes maken boaven de umgeving. Ik magge instructie geven, technisch, praktisch en theoretisch. Dat toe ick dich beide. Het examen veur het vlieegbrevet helikopters mos de zelluf doon! Is wel zwoor! En woarumme is dit een leeuwerik? Umdat hee bie mooi weer steil noa boaven noa de zunne vlug! Snaps de?”
“Hoe kom iej an zoovölle geld um dat allemoale te betalen?”
“Joa, noe kump het, Ineke he’k allene nog inelicht: Sinds een wèke bin ik … miljonair!”
