87 Prahljust
Daar reden ze dan die eerste maandag op de eerste juli richting de Harz in Duitsland. Ze waren allemaal heek vrolijk: Top en Tine gingen weer kamperen, Jos was geslaagd voor zijn examen “Volledig Bevoegd Onderwijzer”, Ineke had haar onderwijsakte “Tuinbouwleraar” bij het Landbouwhuishoudonderwijs gehaald, de jongelui op het ‘schooltje’ hadden alle zeven de kans gekregen hun vervolgopleiding te beginnen, Oma Meester kon thuis van een welverdiende rust genieten, Lange Jan had vakantie en Karel had net een nieuw vriendinnetje! Top overdacht dit alles onder het rijden met zijn Morris met kampeeraanhangertje, dat volgeladen was met tenten en andere kampeerspullen. Het regende en het was vies weer. Dat was niet zo prettig voor het WK-voetbal in West-Duitsland, maar dat voetballen was al begonnen op de dertiende juni en daar hadden ze wel mooi weer genoeg gehad. Alle vier waren ze blij het voetbal niet meer op de teevee te hoeven kijken!
Top zou de eerste twee uur rijden en dan zou Jos het overnemen. Jos was eerst de kaartlezer. De route was: Deventer – Holten – Markelo – Goor – Delden – Hengelo – Oldenzaal – Bentheim – Rheine – Osnabrück. Daar pauzeerde Top voor het eerst. De voortdurende regenval had hem erg vermoeid en Jos nam het op een parkeerplaats over. Ze gingen eerst even in een wegrestaurant rusten voor ze verder reden.
Jos reed de Autobahn op richting Bad Oeynhausen en nam de verbinding naar de Autobahn richting Hannover. Bij Rinteln reed hij richting Hameln. Dat stukje was leuk om te rijden, want ze probeerden zich allemaal het verhaal van “De rattenvanger van Hameln” te herinneren. In Hamelen legden ze weer even aan.
Top nam het stuur weer over en het ging over Coppenbrügge, Else, Hildesheim. Daar nam Jos de Autobahn in zuidelijke richting. Hij koos voor de richting Goslar. Toen ging het over Wolfshagen, Hahneklee naar Clausthal-Zellerfeld. Daar kwamen ze na een dikke vierhonderd kilometer rijden op “Campingplatz Prahljust”, 3392 Clausthal-Zellerfeld, Oberharz. Er stond ook aangegeven dat de camping op zeshonderd meter hoogte lag.
Na het melden van hun aankomst werd het even droog. Ze hadden net even tijd hun tenten op te zetten en in te richten! Toen begon het weer te regenen.
Gelukkig had de “Deutsche Evangelische Kirche” een grote kerktent op de camping laten plaatsen, zodat ze daar droog konden zitten en uitrusten van de lange trieste tocht.
Gewapend met een grote paraplu ging Top de heuvelachtige met welig gras begroeide camping verkennen. De camping lag aan een ‘Teich’; daar liep een ‘Sperre’ dwars doorheen. Over die ‘Sperre’ kon je naar het dichtstbijzijnde dorp wandelen, dat Buntenbock bleek te heten. Die naam hoorde hij van een Nederlander; die liep daar ook in de regen te wandelen. Het was een jongeman van de leeftijd van Jos met prachtig golvend haar. Hij stelde zich aan Top voor als Peter van Seffens, maatschappelijk werker in dienst van de Nederlandse Hervormde Kerk. Hij was hier ook met vakantie en had op zich genomen ’s avonds de ‘Avondsluiting’ in de kerktent te verzorgen. “Van Seffens”, herhaalde Top. “Dan bent U niet van gisteren”.
“Nee”, lachte Van Seffens, “ik ben van hier en nu en dat tegelijkertijd”.
Ineke kwam toen aangelopen, gehuld in haar oranje plastic regencape. Van Seffens stak haar de hand toe en stelde zich voor: “Peter van Seffens”. – “Ineke Meester”.
Top zag tussen beiden een vonk overspringen. Hij liep verder! Als ‘Prahl’ ‘pracht’ betekende en ‘just’ ‘echt’ of ‘juist’, dan kon de naam van deze camping weleens slaan op Ineke en Van Seffens: hij vond het paar een pracht paar en dat waren zij ook echt!
Misschien was er toch leiding in een leven en bestond toeval helemaal niet!
