81 Frantiçek en Rinus
Daar zaten ze dan, op die mooie voorjaarsdag in maart, op het erf in het zonnetje met zijn zevenen. Ineke en Jos waren het eerst naar buiten gerend, toen ze hem zagen staan, Onkel Franti, die zo vaak bij hun op de flat in Deventer geweest was om met Top over sponsoring te praten van Go Ahead, waar hij trainer was geweest.
Rinus Michels kenden Tine en de kinderen niet, wist Top. Top had hem leren kennen in zijn sponsorgesprekken met Ajax. Die waren nooit wat geworden, maar het contact met Rinus was gebleven. Doctor Frantisjek Fadrhonc was een vriend des huizes geworden. De Tsjech was blij dat hij en zijn vrouw regelmatig met Tine, Top en de kinderen konden praten om Nederlands, “wie ein schwere spraak doch”, te oefenen. De kinderen waren gewend hem ‘Onkel’ te noemen.
Oma zat er ook bij en ze zat te breien.
Onder genot van koffie met Diepenveense moppen van Paalman zaten ze te praten over de naderende wereldkampioenschappen voetbal in juni en juli in Duitsland.
“Joelie zullen wel kehoord hevven dat ik niet allein meer bondscoach van Niederland bien”. “Wij doen het met z’n tweeën”, zei Rinus met een zwaar westelijk accent. “Ik ben de Generaal en Meneer Fadrhonc is de Maarschalk. Voetbal is oorlog”.
“Foesbal ist stricken”, zei Frantisjek. Hij wees naar Oma. Die was weer aan het breien.
Top zei dat hij het met de doctor eens was. En hij vertelde voor de zoveelste maal over zijn ongeval in februari en de gevolgen daarvan. Hij vertelde over Pleuntje Pennetik en vergeleek haar met de psycholoog Frantisjek, die Go Ahead geleerd had de tegenstander weg te breien. Maar Rinus zei heel droog: “De tegenstander wegtikken en hem dan afmaken!” Top begreep gelukkig dat het overdrachtelijk bedoeld was.
Toen vroeg Tine: “Hoe komen jullie erbij ons hier op te zoeken?”
Rinus zei dat ze nu uit Twenthe kwamen en dat ze naar het trainingskamp in Hoenderlo moesten. “Meneer zei toen dat hij dan langs de familie Meester wou, want hij was na de verhuizing niet meer bij jullie geweest”.
Plotseling reed een reportagewagen van de Nederlandse televisie het erf op. Twee verslaggevers en een cameraman sprongen eruit. De cameraman begon onmiddellijk te filmen. De verslaggevers, Henk Terlingen en Bob Spaak stoven op de beide coaches af en ze begonnen dadelijk vragen over de voorbereidingen naar het WK op hen af te vuren.
Fadrhonc en Michels moesten zich in allerlei bochten wringen om voorspellende antwoorden te geven. De belangrijkste vraag van Bob was: “Worden wij wereldkampioen?” Hij kreeg een echt Michelsantwoord: “De bal is rond!”
Inmiddels waren er nog al wat toeschouwers het erf opgestroomd. Top kon zijn oude werk niet verloochenen: “Dames en Heren, hier vlakbij is een echte plattelandswinkel, waar streekproducten te koop zijn. Daar kunt U onder andere kaas, eieren en ijs kopen!” De camera draaide nog en er werden mooie plaatjes bij deze gratis reclame geschoten.
De camera werd ingepakt. Tine liep nog even naar Henk Terlingen. “U hebt haast geen stem meer, zo hees bent U. Ga eens naar een logopedist, U hebt vast knobbeltjes op Uw stembanden!” Henk antwoordde niet, keek triest voor zich.
Rinus en Frantisjek namen afscheid. “De volgende keer breng ik Tante mee”, zei Fadrhonc tegen Ineke. Die gaf hem een zoen op beide wangen. “U bent mijn liefste Oom”, zei zij. Jos kreeg een ferme klap op de schouder. “Daag, Voetbalprofessor”, zei hij. En tegen Michels: “Daag, Generaal! Ik gun U de overwinning bij de laatste slag, maar .. die verliest U”.
Top dacht: ‘Inderdaad, ze worden geen wereldkampioen’. En hij dacht aan zijn dromen!
