65 Dorpsschool
De dinsdag na zijn verjaardag fietste Top ’s morgens naar het dorp om de lege flessen naar Kleinbussink in de Dorpsstraat te brengen. Verder moest hij nog naar de winkel in huishoudelijke artikelen van Frederiks tegenover “Zij aan Zij”. Bij de kruidenierswinkel annex slijterij, waar Tom KIeinbussink nu de scepter zwaaide, stonden de reclameborden voor de oktoberwijnen al weer klaar. Top genoot van de kleinschaligheid waarmee de ‘Beaujolais Primeur’ uit Macon en Villefranche aangeprezen werd. De Kleinbussinks waren van oudsher kenners van wijnen, hadden hier al jaren de slijterij, hadden ook een café uitgebaat, maar dat was nu al jaren gesloten. De kleine kruidenierswinkel van Kleinbussink liep trouwens goed, al gingen veel nieuwe inwoners van Diepenveen, de ‘import’, naar grootwinkelbedrijven in Deventer. En maar klagen dat in Diepenveen alles duurder was! Ze vergaten hun verlies door het brandstofverbruik van de auto.
Top leverde zijn flessen in, maakte even een praatje met Tom en reed naar Frederiks. De eigenaren, Henk en Dicky, zijn vrouw, waren beide in de winkel. Er was net weer een lading speelgoed binnengekomen, want behalve huishoudelijke zaken verkocht Frederiks ook speelgoed. Dit was ook nog een echte plattelandswinkel. Je werd op je wenken bediend en je kon niet zo gek iets bedenken of het was er te koop. Top moest nu bijvoorbeeld een schuimspaan hebben, inderdaad om onnodig schuim van vocht te scheiden. Frederiks had ze. Moest je een tuinstoel, een parasol of paraplu, een goudse pijp, punaises, blocnotes, kalenders, een snijplank, het was allemaal in voorraad, misschien wel wat duurder dan in de stad, maar het spaarde je een rit uit en … de bediening was strikt persoonlijk; bovendien wisten Dicky en Henk alle nieuwtjes uit het dorp.
“Mooi dorpshuus, hè?”, zei Henk. “Bin iej döör oke nog opewest, toen het nog schole was?”
“Joa, ik wazze derop in de tied van Meester de Graaf, diee heufdmeester met diee golden brille”, zei Top. “Ik zatte in de klasse bie Juffrouw Kloezeman, iej weet wel; diee woonden op ‘WIANE’ dat villaatjen op Borgele. Dat was zon stevige mollige leuk lachende tante. Wiej wazzen allemoale as jungeskes verlieefd op heur. Wist iej dat heur vaa een fietsenstalling in Dèventer ehad had, dat hee diee verkocht hef en van de opbrengst ‘WIANE’ hef loaten zetten? Dat he’k tenminsten eheurd. A’k lieege, lieeg ik in kemissie. Hee mot het huus eneumd hebben nöör zien kinder, Willem en Annie. Ik hebbe trouwens oke nog les ehad van Meester Linthorst. Diee woonden dichte bie Kloezeman in de buurte. Diee kon gin orde holden. Tut mien schande mo’k oe bekennen da’k hem altied zatte te pesten. Ik wete dat ik van hem weer nöör de eerste klasse estuurd wier. Döör hing de Grote Plate diee bie de Lèèsplanke van Hoogeveen heurden. Volgens mien stond döör oke een zwärt schoap op. Juffrouw Kloezeman wees dat met een stok an en zei tegen de kinder: “Dat is Top”, en toen wees zee nöör mien. De kinder snapten der niks van! Döör had ik trouwens wel mien biename an te danken: Het Zwärte Schoap”.
“Zoo neumt ze oe in Diepenveen nog! Möör iej bint oke wel een beetjen anders. Iej loopt ter tussenuut”, zei Henk. “Iej hebt altied ideeën diee tegendroads bint. Nemt noe ens de maniere wöörop iej in korte tied in oew buurte het bedriefslèven en het milieu eorganiseerd hebt! De machthebbers mot oe wel hoaste uutspiejen! Iej bint ze allemoale te slim of!”
Top ging er maar gauw vandoor. Hij reed nog even door de Slingerbos langs de nieuwe school. Juffrouw Kleiboer was daar nu het hoofd. Zij maakte door haar beleid van deze lagere school een universiteit, zei men prijzend of afkeurend of jaloers. Hoe het ook zij, de rustige dorpsschool onder goede leiding floreerde, trok zelfs leerlingen uit de stad.
