56 Bureaucratie
Op het zonnige erf van ‘Weltevree’ zaten ze de volgende morgen te genieten in de zomerzon van de koffie van Oma. Karel was er ook. Hij had de vorige dag niet kunnen meegenieten van de kennismaking met de nieuwe medewerkers. De KLM-overalls, splinternieuw en helder groen, werden door alle gedragen.
Karel stond uit te leggen “wat ze mien gister allemoale in Roalte evroagd hebt”. Hij was daar geweest om een vrijwillige praktische en theoretische ‘proeve van bekwaamheid’ af te leggen voor het werken met trekkers, maximaal zestien kilometer per uur. Top zat te genieten. Karel kon goed uitleggen. Daar zat een goede leidinggevende in voor deze jongeren! Die beschouwden hem nu al als hun coach. Dat zag je zo. Ze klapten in de handen toen ze hoorden dat hij geslaagd was voor het ‘examen’.
Terwijl ze aan de koffie zaten, kwam de postbode het erf op fietsen. Hij zette zijn fiets tegen de muur en kwam erbij zitten. De post, één officiële groene brief, gaf hij aan Top. Van het ‘Landbouwschap’ zag deze. Hij scheurde hem meteen open. Uit de dikke enveloppe kwamen één begeleidend briefje en enkele invulformulieren. Top las het briefje en hij begon onbedaarlijk te lachen.
“Hier steet da’k weer een agrarisch bedrief begonnen bin en da’k mien nieet heb anemeld as lid van het Landbouwschap. Ze schrieft dat het een verplichting is en dat ik gerechtelijk vervolgd worden zal, a’k mien nieet binnen een moand melde as lid. Lid wèèn is verplicht! Dit is wel zoo zot!”
Met de mededeling dat hij ze wel krijgen zou, verdween hij lachend naar binnen en zette zich meteen aan tafel om het schrijven te beantwoorden. De anderen gingen weer aan het hooien. De hooitijd was met dit zonnige weer een prachttijd! De grote hooiberg achterop het erf was al bijna vol. Ook bij Dorst zouden ze de berg wel vol krijgen.
Top nam een pen zette een kruis over iedere bladzijde van de formulieren en zette er n.v.t. op. Hij deed ze terug in de omslag en zette daarop “‘Weltevree’ van de Familie Meester is geen bedrijf”. Hij schreef er een korte begeleidende brief bij van één kantje van een blocnotevel.
Aan ‘Mijne Heren’ schreef hij dat hij begin februari een auto-ongeluk gehad had, wat volgens de RGD blijvend hersenletsel opgeleverd had, waardoor hij enigszins invalide was. Hij schreef dat hij een ‘gouden handdruk’ gehad had, zodat hij door zijn werkgever niet zo maar de laan uitgestuurd was. Hij vertelde dat zijn registeraccountant en belastingconsulent hem die ‘handdruk’ zo had laten beleggen, dat hij zo’n twintig jaar een bescheiden bestaan hebben kon.
“’Weltevree’ is ons woonhuis. Dat boerenbedrijf bestaat al jaren niet meer als bedrijf en wordt door ons ook niet meer als zodanig gebruikt. Wij genieten er van ons leven. Wij doen om niet vrijwilligerswerk voor onze buren en anderen. Wij vinden dat onze nabuurschap ons daartoe verplicht. Wij leven als gewone Nederlandse burgers als particulieren, zonder ons met enige belastbare bedrijvigheid bezig te houden. Wij laten ons door U niet in een hoekje noch in een hokje duwen.
U had volledig op de hoogte kunnen zijn, indien U zich in verbinding gesteld had met de Gemeente Diepenveen te Schalkhaar, alwaar B&W volledig op de hoogte zijn van onze handel en wandel. Hoogachtend en met groeten van Fam. T. Meester”.
Dan kwam zijn handtekening. Een uur later deed hij de brief aangetekend op de post in Deventer.
