39 Bondslied
“Breien kan ik niet”, antwoordde Bijbels. “Het lijkt mij een zinloze bezigheid overigens, ik houd me maar aan het Bondsbelang: geen gebrei, maar lange halen en gauw thuis”.
Top had nog willen zeggen dat je bij breien wel leerde iets op je vingers na te tellen, maar hij kreeg de kans niet.
In de nu bijna lege hal luidde voor de derde keer de bel, de laatste waarschuwing voor het begin van de spoedzitting. Bijbels stond op en begaf zich naar de conferentiezaal. Top en Pat keken elkaar aan en begonnen tegelijk hardop te schateren van het lachen. “Het is om te huilen“, snikte Pat. “Kom, laten we gaan”.
Ze namen de deuren naast die welke toegang gaven tot de vergaderzaal. Om precies tien minuten over voor half vier zaten ze boven, in de persruimte. De zitting was niet geheim, de publieke tribune was leeg. De vergaderzaal deed denken aan een kerkruimte met de kroonluchters aan het gewelfde plafond. Het geheel was stemmig bruin gehouden. Recht tegenover de pers zat de ‘Raad van Elf’, Dog zat in het midden. Hij was een grijzende vriendelijke heer met korte baard en snor; hij droeg een donkere hoornen bril. Zijn zwarte kostuum deed het goed in deze ernstige omgeving. Wat scheef was hij gezeteld, zijn ogen gericht op de voorzitter van het geheel. Top zag dat de voorzitter zijn OPC was. Cumulaties van functies was ook hier blijkbaar niet ongewoon. Een blik op de brede, ruime, met grijze wol bekleden houten banken gaf hem de indruk dat alle negenhonderd negenennegentig ‘Konkelfoezers’ aanwezig waren.
De voorzitter hief zijn hamer, tikte er bescheiden mee op tafel en begon: “Ik open deze spoedzitting over de heer Tobias Meester en zijn handelingen aangaande de BKB-bokaal”.
Allen rezen van hun zetel, - sommige leden konden niet los komen, omdat ze aan het pluche vastgeplakt zaten -, en zij zongen staande het Bondslied:
Dog bewaakt Konkelfoes
Dog bewaakt Konkelfoes
O-ons Konkelfoes
Dog bewaakt Konkelfoes
Dog bewaakt Konkelfoes
Dog be-ewaa –aakt Konkelfoes
O-ons Konkelfoes
Het was een duidelijke variatie op een van de volksliederen van de aangesloten naties, waarin God een groot rijk beschermde en in tijden van nood redde. Maar hier had God niets meer in te brengen blijkbaar. De Onstoffelijke Schepper uit het Niets was geschrapt voor de concrete drager van de ‘demo(n)cratische’ macht Dog, door de mens geschapen naar zijn eigen beeld en gelijkenis. En zo was het goed, want de macht van Dog kon een einde nemen als de meerderheid van de ‘999’ dat wilde. Het getal 666 speelde daarbij vaak een grote rol.
Dog was de enige die zich tijdens de plechtige zang niet verheven had. Zittend had hij het Bondslied aangehoord. Toen het laatste oe-oes weggalmde, knikte hij vriendelijk en genadig.
Inmiddels waren de schijnwerpers ontstoken voor de extra verlichting die vereist was voor een goede directe teevee-uitzending. Vier camera’s richtten zich achtereenvolgens op de voorzitter, Dog, de Raad van Elf en het spreekgestoelte. Dat was opgebouwd als een ton van duigen. De duigen werden bijeengehouden door ijzeren banden.
