33 Legitimatie
Blijkbaar werd het koud in de auto.
“Losjes zetten we 2999 steken op, breien ze één keer over en beginnen dan te minderen”, zei Top.
“Wöör heb iej het oaver?” vroeg Pat. “Oaver oew umslagdook”. Hij toonde haar de “Vrouwenhoek” van zijn ochtendblad. “Dit is anders een familiestuk. Mien opoe sloeg hum altied umme as zee het kold had”. “Och joa, en diee vrouwen, ze breit möör deur”, zei Top lachend. “Kom, ik goa mien èven ummetrekken”. Hij opende de deur, stap te uit, Flips kleren onder de ene, de blonde pruik onder de andere arm. Hij rende een duin op, zag aan de andere kant daarvan twee konijnen verschrikt weghuppelen en dacht dadelijk aan boerenkool. Mensen en dieren moesten eten. Hier was nu niet veel te vinden. Hij sloeg de opgedroogde klei van het veld van zijn knieën en ellebogen, stopte shirt, broekje, kousen en ‘döppers’ van Leo de Leeuw diep weg in een konijnenhol en perste zich in het nauwe zwarte ribfluwelen pakje, merk ‘BKB-Beter Kledingbedrijf’ van Flip de Fluiter. De broekspijpen hingen boven zijn enkels, de jasmouwen boven het groene hemd hingen halfweg de ellebogen en handen. Alleen de schoenen pasten. “Wiee de schoo past … “, dacht hij. Stevig drukte hij zichzelf de blonde pruik op het hoofd.
Zo moest hij onherkenbaar zijn. Hij voelde zich een ander mens. Opgelucht sprong hij het duin af. In de delling bleef hij staan en hij keek naar de behelmde wuivende duintoppen. Hij voelde zich vrij.
“Wilt U zich even legitimeren, Meneer?”
Hij keek om. Achter hem stond een forse verweerde kop met gevederde jagershoed, groene jas, groen rijbroek en zwarte laarzen. Hij had een jachtgeweer over de schouder.
“U vroeg?”
“Legitimatie, Meneer, U staat op verboden terrein”, zei de jachtopziener vriendelijk nors. Werktuiglijk stak Top beide handen in de zijzakken van zijn colbert. Zowel links als rechts voelde hij een rechthoekige kaart. De rechter trok hij naar buiten en overhandigde die aan de ‘groene’. Deze keek even en gaf hem terug, terwijl hij aan zijn hoed tikte. “In orde, U kunt gaan”. De ‘groene’ keerde zich om en besteeg met forse stappen een duin. Daarna zakte hij erachter.
Top keek op de kaart. Prof. Dr. Ph. Pijper – Ornitholoog.
Wat dat was, wist hij niet. Het deed hem denken aan godsdienst, leven, ziel en dergelijke zaken. In ieder geval betekende het “vrijkaart”, want hij had toegang, zoals alle deskundigen op bepaalde terreinen. Het stond letterlijk zwart op wit op de kaart. Die Flip moest wel een knappe bol zijn. Gele en rode kaarten gaven hem voldoende macht, witte openden blijkbaar poorten naar terreinen. Wie zei ook weer: “A’j de juuste papieren möör hebt!”
Hij wist het niet meer, maar het leek hem de waarheid.
Toen hij over het duin door de voorruit van de auto keek, zag hij dat Pat de hand voor de mond sloeg en daarachter proestte van de lach. Dat werkte aanstekelijk. Hij rende naar de wagen en zette zich gierend naast haar.
“Iej liekt wel een clown, een zot, een … ik wete het nieet”. “Dit bin ik, dat gef mien bliekböör toogang töt dit terrein”, zei Top ernstig. “Ornitholoog? Is Flip de Fluiter een vogelkenner?” Vragend trok Pat de wenkbrauwen op. “Wees bliej, het hef oe een bekeuring bespoard. Met zonne kaerte hei’j hier vriej mandoat … . Kom, wiej goat een hörtjen kuieren langes het strand; doa word iej wärm van”.
