9 Verkeersongeval
... In zwart stond er op : STOP! ONGEVAL!
Top zette de voet op de rem … . Te laat … ! Hij reed te hard! Hij trok het stuur naar rechts. Over de kop sloeg de wagen over de vluchtstrook de berm in en het talud af! Stilte … .
Een stijlvol gekleed meisje stond voor het front van zijn wagen. Door de voorruit was haar lichaam boven de gordel zichtbaar. Er lag een vriendelijke glimlach op haar gelaat. Haar mond bewoog, maar hij verstond niet wat zij zei. Toen schoof ze aan de kant. Langzaam reed hij de auto naast haar, draaide met een druk op de knop het rechter portierraampje omlaag en vroeg: “Kunt U nog even herhalen wat U daarnet vertelde? Ik verstond U niet”.
“U kunt doorrijden, meneer”, was haar antwoord, “het is nu allemaal voorbij. Ik wens U een goede reis”. Zij draaide zich om en verdween.
Langzaam reed hij verder en hij keek links, rechts en door het midden om te kunnen vaststellen waarom het oponthoud nodig geweest was. Men scheen aan weerszijden van de weg gevochten te hebben. Doden en gewonden lagen her en der verspreid, rook hing over de velden, bomen waren ontbladerd. Mannen herkenbaar als ambulancepersoneel liepen met brancards af en aan. Zeker vier ambulancewagens telde Top. Jonge en oude mensen doolden rond, niet wetend waar zij het zoeken moesten. Hun gezichten, maskers leken het, stonden strak en uitdrukkingsloos. Huilen deden ze niet. Mannen met camera’s verplaatsten zich zigzag door het toneel om alles zo goed mogelijk vast te leggen. Een radio- of teeveecommentator begaf zich van man tot vrouw tot kind om hun indrukken te kunnen vereeuwigen. Top reed door tot waar de radioman stond en stopte even. Onmiddellijk stapte deze op hem af en vroeg: “Nu, meneer, wat dunkt U hiervan?”
“Waarvan?”
“Van de ravage?”
“Ik weet het niet”.
“U weet het niet? U hebt toch wel een standpunt?”
“Ik ben er niet direct bij betrokken”.
“Meneer meent het!”
“Ik kan er niet over oordelen”.
“De linksen hebben toch gelijk”.
“Iedereen heeft blijkbaar gelijk”.
“U moet zich beter oriënteren”.
“Ik kan het alleen maar op een afstand volgen”.
“Dan hebt U toch wel een oordeel?!”
“Ik word links en rechts geïnformeerd”.
“Maar links heeft gelijk”.
“Waarom rechts niet?”
“Dat is mijn standpunt, meneer”.
“Ze hebben allemaal ongelijk”.
“Dat noem ik nu ‘zich er met een Jantje van Leiden vanaf maken’”.
“Er wordt te veel gesmoesd. Ja, er wordt te veel gesmoesd. Jullie, en wie ik daar allemaal mee bedoel, weet ik niet, konkelfoezen al maar door. Jullie zetten vanuit je achterkamertjes de mensen tegen elkaar op met leugens en bedrog en jullie beseffen dat niet eens! Ieder van jullie is een lont in een kruitvat! Eén vonkje erbij, even smeulen en dan in een gemoedelijk gangetje naar de ontlading, de explosie! Die kun je dan de mensheid weer tonen en … de ander daarvan de schuld geven! Goedemorgen … !”
