Stront an de knikker
Op 10 mei 1940 begon de oorlog. Mien breurken Käreltjen was nog egensnieet geboren. Dat was pas op 16 november 1940. De Ravenstroater was vieftiene eworden en as een echte zönne van zien vader begon hee zich dalijk te keren tegen de bezetter. Hee liet gin kans veurbie goan de moffen dwärs te zitten. En hee was nieet geheimzinnig tegen ons oaver wat hee deej. An de Brinkgreverweg, bie de Koloniale Landbouwschole, zat het commando van de ‘Wehrmacht’. Zien eerste doaden spölden zich döör of.Stoande an ’n Iessel bie de Lege Löswal deej hee ons zien verhalen:“Ik fietsten toovallig vanmergen bie de landbouwschole. En wat ziee ik döör? Der stond een mestkarre op de inrit vol met stinkend verse koojestront. Ik denke, hoe kump diee döör? De ingang van de tuin met de tropische kassen is toch an de achterkante! Möör ’t kwam mien wel goed uut. Want … ik zagge bie het commando van de Wehrmacht zon autootjen van golfplaten stoan en het rèèmken an de bestuurderskante ston’ lös. Ik zatte dus enkeld met de vroage hoe of ik wat stront uut diee kärre bie diee moffenauto en deur dat raam krege.Achterop de fietse had ik een kis’ken stoan. Ik mosse nöör het land van mien vader um eerpels te halen.Ik pakk’n ’t kis’ken, liepe der mee nöör de kiepkärre en greiden met mien handen in de kliedernatte stront. Ik gooiden de greune en gèle troep met handen vol in mien kis’ken. Dan zett’n ik het achterop en ik liepe nöör diee auto. Der was gin mense te zieen in de buurte. Het kis’ken kon nieet deur het rèèmken, dat zagge ik zoo. Toen he’k het möör ummekiept op het linnen dak van diee kärre. En toen as de gesmeerde bliksem der vandeur!”“En toen … ?”De Rave begon härd te lachen: “Toen kwam der een fillem van Watt en Hallef Watt. Een kort keerlken en een lange vent kwammen het Hauptkwartier uut. Dat ko’k goed zieen, want ik wazze op de hook van de Veenweg goan stoan; döör ko’k um het heuksken de zaak goed in de gaten holden. Ze stiefelden nöör de auto en stapten in. Toen zag ik inens de stinkende stront verdwienen! … Natuurlijk, dat dak kon lös edreid worden. Toen was der echt stront an de knikker, of lieeveder op de knikker. Met de pette onder de stront stapten ze uut. Ze begonnen tegen mekäre te roazen en te tieren dat het nieet mooi meer was. Ze schreeuwden zoo härd dat de Ortskommandant nöör buten kwam … . Diee sloeg zich letterlijk op de knieejen van het lachen. Hee gier’en het uut. En het besluut … ? Hee zetten ze in de holding en hee deelden wat opdrachten uut. Ik konne zieen wat of hee ezegd had: De keerls sloegen hun petten tegen mekäre, döörnoa klopten zee hun kleren of, dan gingen zee nöör binnen, kwammen weerumme met een emmer water, een dweile en borstels en zee gingen de wagen van binnen ‘putzen’.Toen ik een ketierken later met mien kis’ken eerpels van het land weerkwamme, wazzen ze nog bezig. Toen bi’k of-estapt en ik hebbe der nöör stoan kieken. De langen sprak mien an. “Verdammte Scheisze haben die hier gemacht!” schreeuwden hee, “die Leute hier sind alle ganz verrückt. Aufhängen soll mann sie!”“Döör hei’j gelieke an”, zei ik.Hee haalden zien scholders op, want hee verstond gin Dèventers”.
Wiej keken De Rave ongeleuvig an. Hee keek heel strak veur zich. “As Iejluu mien nieet geleuft, vertel ik oe nooit meer, wat ik allemoale belève”.Um het härdst riepe wiej dadde wiej hem natuurlijk geleufden! Het kon immers best wöör wèèn! Later heurden wiej dat de boer van diee mestkärre op-epakt was en een dag vaste-ezèten had! ........... Zoo, dit was mien leste verhaaltjen oaver De Rave!
