Frans
Was het noe ‘Frits met het örgel’ en ‘Frans met de härmonica’ of andersumme, ik wete het nieet meer. Ik holle het der möör op dat Frans met de härmonica langes de deure ging en Frits met het örgel. De härmonica van Frans was trouwens een accordeon en dat is een heel wat groteder en mooieder instrument as een härmonica. Het was der ene met toetsen en nieet met knoppen. Butendat maakten het nieet uut of da’j douwden of trokken, altied ko’j der alle noten mee kriegen. Bie de olderwetse trekzak maakten bie het trekken de spöller andere klanken as bie het douwen. Hoe of dat precies zat, wist ik in mien jonkheid nog egensnieet, möör noe weet ik dat het met hele en halve noten te maken hef. Ik zegge ‘noten’, want ‘nötten’ bint umme te éten, ‘noten’ is meziekschrift.
Frans had een lief dat wat ofweek van normaal. Noe zeggen wiej dat hee ‘lichamelijk gehandicapt’ was. Het was een klein keerlken en hee liep mank. Zien rechter kniee stond erg nöör binnen; as hee iksbenen ehad had, zol diee mankheid nieet zoo op-evallen wèzen, möör noe bewoag hee zich al huppend en slingerend deur de stroaten. De accordeon slingerden veur zien borste mee. Zoo slepten Frans zieneigen op woensdagmiddag deur onze stroate. Ik mene tenminsten dat het op woensdagmiddag was, want ik zagge hem altied schoeven en allenig op woensdagmiddag hadden wiej vrie van schole. En wöördeur zag ik hem altied? Hee spölden regelmoatig deur, eerst dan, veur de tied dat hee zien accordeon nog strompelend enkeld nog möör kon dragen zonder te spöllen. Hee spölden toen aerdig een zeutjen walsen van de Strauszen! Hee hoofden dan ook nauwelijks an te bellen, want de vrouwen diee hem heurden spöllen, de mannen wären allemoale nöör hun werk, meestens nöör de werkverschaffing, kwammen metene nöör de veurdeure um hun cent in zien voele hand te drukken. Wat zag hee der trouwens in zien ärmoedige kleren en met zien olde pette verschrikkelijk slecht uut! Um echt medeliejen mee te kriegen.
Toen e dus onder het spöllen nieet meer lopen kon, of meschiens umm’-ekeerd, dat weet ik oke nieet, trok hee gewoon bie iederene an de belle en hee kwam normaal de wèkelijkse cent an de deure ophalen. Hee had nog nooit een mansbeksken ehad, want dat kon hee onder het spöllen nieet hanteren, dus hee hield altied gewoon zien hand op. Uut medeliejen gavven de Ravenstroaters hem toch nog zien wèkelijkse ‘loon’. Op het laatst kwam e zelfs zonder zien accordeon.
Op een middag kwam hee weer langes. Ik liepe net met De Rave deur onze stroate. En dat was möör goed oke… . Frans trok bie mien moder an de belle. Mien moder deej netjes haer cent in zien hand en Frans tikten an de pette. Toen zei De Rave: “Bie ons is gin mense thuus”. En hee renden vort. Ik liepe ook richting zien huus. Ik zagge Frans an de belle trekken. De deure ging lös. De Rave stond in het deurgat. Hee begon tegen Frans te proaten. Ik heurden helemoale niks. Toen smeet De Rave de deure dichte! Hee had gin cent egeven! Frans sjokten vort… . Ik bleve wachten.
Fluitend en met de handen in de zakken kwam De Rave èventjes later nöör mien too slenteren. “Wat had iej met Frans?” vroeg ik. “Ik kon gin portemenee vinden. Ik skaamden mien dood. Ik wol nieet zeggen dat der gin geld in huus is, umdat der gin mense as ik allenig thuus is.” - “Wat toen… ?” - “Ik vriege hem wat… .” - “Wat dan?” - “Ik vriege: “Kui’j meschiens honderd gulden wisselen?”” - “Wat zei hee?” - “Neeee … .”
“En … wat heb iej toen ezegd?” De Rave keek heel ernstig … . Hee hield een hele tied zien mond … . Toen zei hee: “Ik heb ezegd: “Dondert dan möör op … !”” … En De Rave zien lach schaterden deur de Ravenstroate … . Èffekes later zatten wiej an de Lege Löswal op het puntjen van de kribbe lekker in zomerzunneken nog steeds noalachend op de wärme bazaltblokken. … Fans mot as miljonair estörven wèèn …!