Radio
Mien vader was nieet enkeld een goeie handelsreiziger, hee was oke een prima bookholder, administrateur, of ‘accountmanager’ zollen ze tegenwoordig zeggen. Hee wol as zunige koopman altied veur een dubbeltjen op de eerste rang zitten, möör hee letten döörbie wel op kwaliteit. As hee al is een tweedehands fietse veur ene van zien kinder kocht, was dat der ene van goeie komof: het most een Gazelle wèèn, dee had hee zelluf oke, een Burgers ENR of meschiens een Ralleigh. Dee fietsen van het laatste merk döör reej veur de Tweede Wereldoorlog mien Ome Herman uut Zutphen op. Dat weet ik, umdadde wiej wel is in Zutphen bie Tante Grietjen en Ome Herman kwammen, want diee hadden een smederieje. Ze hadden allebei een fietse van dat Engelse merk onder grieze doken in de smederieje stoan. Ome Herman was der heel zunig op! Hee poetsten ze ieder wèke glanzend! Noast de fietsen stond zien greun-glimmende ‘Harley Davidson’, zien zwöre motorfietse!
Van boekholden had mien Ome gin kaas egèten, möör van smeden des te meer. Mien vader hield veur hem de boekholding bie. Zoo of en too kwammen mien Ome en Tante bie ons op visite. Tante bracht dan altied lekkere cakes mee diee zee zelluf ebakken had. Dat was een soort betaling, denk ik, veur het werk dat mien vader veur hun deej; butendat was zee härdstikke wies met mien moder, dat was Tante haer jongere zuster. Zee vond dat Moder het altied völs te druk had met diee zes kinder, wöörvan vieve nog jonges oke.
Noe wären ze weer bie ons. In 1937?! Wiej kregen onze eerste radio, met grote spoelen derop. Het was een ofgedankten van Ome Herman, hee had veur zien eigen een niejen ekocht. Hee was bie de tuindeuren bezig met een lange bore, een handbore, vlak onder het kamerplafond een gat nöör buten te boren wöör de lange antennedroad deur nöör buten most. De Rave stond der oke bie te gapen. Bie hem thuus hadden ze al radio, möör dat was van Bauling, van de radiocentrale an de Zwolschestroate, diee noe Gibsonstroate heet. Dat was goedkopeder as een radio kopen.
Toen de hele zaak klöör was en eerde had, zetten mien ome de radio an en toen begon hee an de spoelen te dreien en inens kwam der zwöör pianogeluud, heel mooi trouwens. “Dat is de beginmuziek van The Ramblers, dat neum iej een herkenningsmelodie”, zei De Rave. Moder en Vader, wiej, Ome en Tante luusterden allemoale mee. Noa diee melodie klonk der een stemme: “Goedenmiddag, dames en heren luisteraars, hier zijn wij dan weer met zang van Marcel Thielemans, …. “. Döörnoa wier deur de zelfde stemme het eerste nummer an-ekondigd. Ik genoate. Wat een mooie muziek! Ik bin döörnoa mien hele lèven Ramblers-enthousiast ebleven! Ze goat veur mien nog altied uut boaven Glen Miller.
Noa een half uurken klonk de eindmelodie: Te … te …. teee … . En de stemme zei: “Dit moet het einde zijn van ons optreden, maarrrrrr … wij komen terug op zaterdag …. “ en toen wieren doatum en tied eneumd.
Mien vader zetten de radio uut. Hee had hem veurnamelijk an-eschaft veur het ANP-nieuws. The Ramblers was veur hem gin muziek, dacht ik toen.
Diee stemme was van de leider van de bend, band, wier mien dudelijk. De Rave zei mien dat diee Theo Uden Masman heetten.
Samen gingen De Rave en ik nöör De Rave zien huus. Hee liet mien een blad zieen wöör VARA op stond. Alle tieden van programma’s stonden derin van de hele wèke. Lachend keek hee mien an: “Noe kui’j elke wèke The Ramblers heuren, ha … ha … haaaaa … “.
En ik antwoordden: “Het sjanken van Sem Nijveen op zien viool en het lachen van de trombone van Marcel Thielemans … , döör hoven wiej dan nieet op te wach’en!”
