Vlieegeren
Natuurlijk spölden wiej Winnetou en Tarzan in de zomervakantie. Dan lei bie zunnig weer de hele buurte an den Iessel. In de Lagestroate, de Ravenstroate, de Langezandstroate, de Appelstroate, de Perestroate, de Hoogestroate, de Kortezandstroate, het Noorderpein was dan gin kind te vinden. Ze spölden allemoale an de Lege Löswal, in De Gemeentewei en an den Iessel of Iesselt, hoe of wiej dat möör zeggen wollen.
Het zunnige weer kon dan heel verschillend wèzen. Som woei het härd uut westelijke richtingen, van zuudwest tut noordwest, en dreven witte cumuluswolken oaver en was het lekker fris. Dan weer wazzen het zwärtgekopte donderwolken diee oaverdreven, wööruut of en too skoeren met of zonder donder lösbärsten; dan weer was het bie westenwind half bewolkt en benauwend wärm. As de wind uut oostelijke richtingen woei, was het heite en dreuge en was de lucht strakblauw. Soms was der dan een hittegolf.
Meestal in augustus, in de Hondsdagen, wier der evlieegerd. Inens wären wiej der met onze eigengemaakte vlieegertjes en vlieegers van krantepapier of zuugpapier met an de achterkante het geraamte in de vorm van een kruus. Der was gin mense in de buurte diee gin vlieeger maken kon. Iej nammen gewoon twee vlieegerlatjes, dat wären bamboestökskes, een korten en een langen, of ofvallätjes uut de Timmerfabriek De IJssel. Met een stuksken vlieegertouw bond iej het körtste lätjen dwärs op het langste. Dan had iej het kruus. Dan spanden iej een lang stuk touw um de vier hookpunten van het kruus. Dat ko’j het beste doon deur eerst inkepingen in diee uutenden te sniejen, het touw döör deur te loaten lopen en het dan nog twee keer um diee punte te knuppen. Dan was het frame van de vlieeger klöör. Dan nam iej het lieefst vlieegerpapier. Wiej neumden dat zuugpapier. Het was glad en glimmend. Het frame lei iej derop. Dan knipten iej ruum de vorm um dat frame, zoodoanig dat iej de randen ruum um het randtouw plakken konden. Dat deej iej met stiefsel, ekregen van oew moder, of gluton. Ze zeien da’j het oke met een halve eerpel konden doon. De gladde kante most iej dan nat oaver de papierrand strieken, möör mien is dat nooit elukt.
Een tiedjen dreugen en de vlieeger was klöör.
Noe most iej hem spannen. Hee most een beetjen stroomlijn kriegen, anders wier het een schuddekonte, ene diee in de lucht niks anders deej as hen en weer schudden met zien kop asof e de sintvitusdans had, of zooas ze noe zeggen zollen ‘parkinson’.
Iej boagen het dwärslätjen nöör achter, nieet te härd, anders knapten het en iemand bond een tuiwken tussen beide uutenden. Dan zetten iej an de veurkante de toom deran, zoodoanig dat as iej de toom pakten bie het lusken wöör het vlieegertouw deur most um hem op te loaten, de vlieeger precies in balans hing.
Noe nam iej een stuk touw dat ongeveer zeuven moal de lengte van de vlieeger had. Dat wier de stärt. Op regelmoatige ofstanden bond iej an de stärt proppen papier of futskes grös, as ballast. En dan liet iej ‘hem op’.
Soms ha’j geluk. Dan bleef hee metene stoan. Soms was der te weinig wind. Dan maakten iej de stärt lichter. Soms het umgekeerde … . En zoo was iej lekker bezig! En zoo was de hele buurte bezig. Soms stonden der wel vieftien vlieegers boaven de spoorbrugge. En langes het vlieegertouw gierden de tillefoontjes nöör boaven.
De Rave was de beste vlieegeraer en vlieegermaker in de buurte. Möör ene was der bèter en dat was … Vader Kuijk … !