Prenten
> Categorie: De Ravenstroater / Niesselt
Gepubliceerd: donderdag 18 juni 2009
Van de Ravenstroaters wazzen enkeld de jonges van Kuijk, wiej dus, lid van de padvinderieje. De andere meisjes en jonges wazzen gin lid van zon club. Meschiens konden hun olders het lidmoatschapsgeld nieet betalen, dat weet ik nieet, möör de olders van De Rave konden dat zeker nieet. De Rave most ik dus missen bie de soaterse bezeuken in de zomertied an de Kolkbos, wöör wiej met de President Steijn-verkenners, wööronder oke twee breurs van mien, onze middagen hadden. Ik schrieve 1939, mobilisatietied.Wiej begonnen altied met hetzelfde ritueel: ‘vlag hijsen en breken’. Het vlaggetouw wier oaver een hoge takke van een denne egooid. Wiej stonden allemoale bie onze eigen patrouille in het gelid, padvindersstok rechtop in de linkerärm. De hopman, Hopman Zandvliet, hield inspectie, liep veur de gelederen van de vier of vief patrouilles langes. Hee controleerden of onze oranje dassen goed um de hals zatten met de turkse knoop der umhen. Wiej mosten keurig in uniform met hood en kousebanden um de knieekousen derbie stoan. Dan droegen de senior patrouilleleider en de vaandrig de opevolden vlagge an, de blauwe kante was allenig zichtböör. Wiej stonden in de holding, wiel de vlagge, evolden in het vlaggetouw eknupt, ehesen wier. Wiej brachten de groet. In mien herinnering driee vingers van de rechterhand, estrekt horizontaal, ärm horizontaal nöör onze padvindersstok. De vaandrig, Vaandrig Stadt, trok an het vlaggentouw. De vlagge, rood –wit – blauw, ontplooiden zich.Het lik allemoale militairistisch, en dat was het ook, möör het was het enigste wat militairistisch an de padvinderieje was. Het was een gewone jongesclub, heel gezellig, vake avontuurlijk en achterof … härtstikke educatief! Diee middag ginge wiej sporen zeuken van vogels, reeën, vossen, bunzings, wezels en neum möör op. Dat vond ik mooi. Wiej konden ze oke vaste leggen. Wiej hadden reepjes blik bie ons van zon twintig centimeter lang en vief centimeter breed; diee ko’j umme een spoor bugen. Dan goaten wiej döör in water opelöste gips in. Dat liete wiej härd worden. Dan namme wiej de blikken ringe vort, pakten de gipsbonke op en het spoor lag uuteprent op de gipsplate. Wiej hadden dee middag nog geluk oke: reeënprenten vonden wiej! Wiej pakten een bakjen, dejen der gipspoeder in, gooiden uut onze veldflessen water derbie. Mengen, en klöör!De prenten van diee middag brachten wiej bie de vlaggemaste.Vief prenten had onze patrouille, de Spechten, in totaal. Wiej mochten ze verdelen met zien vieven; de patrouilleleider hoofden der ginne. Ik lootten een prent van een goldfezante, driee tenen nöör veurten, een spoor nöör achter. Kiek, zukke woorden leerden iej bie de verkenners! Döör bi’k nog dankböör veur.An het slot was het weer verzamelen bie de vlaggemaste um de vlagge te strieken. Diee wier deur twee van ons weer netjes opevolden, zonder dat hee de grond raakten. De blauwe bane kwam weer mooi an de butenkante. En dan weer fietsen nöör huus. Dat was oe wat, een fietse hebben met een ‘rijwielplaatjen’. Dat hadden in de Ravenstroate enkeld wiej! De Rave had der ginne! Thuus ekommen ging ik dalijk nöör hem too. Ik gaf hem mien goldfezante en het verhaal dat der an veste zat. De troanen schoaten hem in de ogen … . “Moo, kiek es wat ik ekregen hebbe van Geit!” Hee liep nöör binnen, ik mee. Veurzichtig zetten hee de prent op de schoorsteenmantel! Zien ogen blonken.“Troanen van sjanken of lachen, döör hof iej neet op te wach’en … !”Toen gaf e mien een klap op de scholder. “Ik sloa oe tut ridder in de orde van de kwärtjesvinders … !” riep hee. En hee schaterden het uut … .
