Kano
> Categorie: De Ravenstroater / Niesselt
Gepubliceerd: donderdag 18 juni 2009
In 1938 wären een ome en een tante van mien twalef-en-een-hallef jöör getrouwd.Zee bestelden een van de bussen van Van der Kemp & Kolkman, um met de hele familie een dagjen uut te goan. Mien vader kon nieet in Dèventer opstappen, want hee was handelsreiziger bie de Firma Goldenberg, textielgroothandel, an de Moanstege. Döör had e mien moder ook leren kennen, diee bie Bezier an de Brink dienstmeisjen is ewest. Kui'j noagoan hoelange of mien vader al bie dezel'de baas was. Het werd een hele mooie dag op de Veluwe: de Middachterallée, lopen nöör de Posbanke, de heuvels, Epe, Nunspeet - wöör mien vader opstapten -, Härderwiek. Het was de eerste keer in mien lèven, en ik wiere al ellef, dat ik zon toertjen maakten. Het speet mien dat de Rave der nieet bie was. Möör noa de rit speet het mien nog meer. Wat was namelijk het geval? Diee dames Bonenberg uut de Lagestroate, precies diee van diee tweepersoons kano, hadden besloaten, noe zee wat older wieren, diee kano vort te geven an een of meer jonges uut de buurte. En umdat der bie ons vief jonges thuus wären, hadden ze veur 'meer' ekoazen. Dus driee dagen veur ons tochtjen oaver de Veluwe, hield zee mien oldste breur an. "Zouden jullie wel een kano kunnen gebruiken?" vroeg de bewaerschooljuffrouw. "Jawel", zei mien breur, "mar diee is völs te duur veur ons"."Neen hoor, jullie krijgen hem cadeau van ons!"Mien breur stond wel èven met de oren te klapperen.En toen maakten hee een hele grote fout. In plaatse van te zeggen, dat e de kano wel metene wol hebben, zei hee, dat e het eerst an zien vader most vroagen, want veur zien vader had hee ontzag. Een mense kon onmiddellijk roajen, wat het antwoord van mien vader wèzen zol: "Bin iej noe helemoale zestig?! Ik hebbe der vieve diee dermee könt verzoepen. Goa iej möör gauw zeggen, dat dat nieet deurgeet!" Ik stond derbie toen mien vader dat antwoord gaf. "Ja, möör wie kriegt hem veur niks", zei mien breur. "Kan mien niks verschèlen, dat blif mien kaatjen egaal", antwoordden mien vader."Möör ik goa het nieet zeggen!" schreeuwden mien breur. "Dan zal ik dat wel doon", zei ik. "Iej bint een beste jongen", zei Vader tegen mien.Toen maakten ik twee fouten. Eerstens, ik vertelden het hele verhaal an De Rave. Tweedens, ik ginge nieet dalijk nöör de dames Bonenberg um te zeggen, dat ik diee kano van mien vader mocht ophalen bie het "Härtenöösken", wöör e lei. Ik was te bange, ik zol "tut oavermärgen wachten". Dan was het bustöch'ken achter de rugge; dan was Vader goed te sprèken ... . Ook dat vertelden ik an de Rave. Het is de dag noa de busreize. Ik stoa onderan den Iessel nöör het vertier op het water te kieken. In de verte kump een kano tussen de kribben an de oaverkante an. As diee oaverstek, ziee ik dat het een tweepersoons is. An de figuur derin herken ik De Rave. Hee peddelt rustig op mien of. Ik lope de kribbe noast de löswal op. Ik pakke de peddel bie het blad, trekke de kano nöör de kante. Ik bin blie, De Rave hef mien de kano opehaald. Ik stappe in."Bedankt, da'j mien zoo helpt", zeg ik. "Bin iej bedonderd? Ik heb ezegd dat jullie hem nieet hebben mochten, en toen heb ik hem ekregen!" schatert de Rave. "Ik kon dat mooi doon, want iej wären der gister toch nieet!" Ik dach'e da'k het bestierve. Ik von' het een voele streek, möör geef hem is ongeliek. Möör ik zol nooit een kano hebben. Langzaam liepen de troanen oaver mien gezichte. "De tweede plaatse in de kano is veur oe", heurden ik toen, in plaats van "Troanen van sjanken … . Dat deej mien härtstikke goed.
