Pionnen onder de Preekstoel 41
… De volgende die het allemaal niet meer zo duidelijk zag zitten, was de gedeputeerde. Hij was in een gesprek over subsidieverlening door de provincie aan particulieren zo oververhit geraakt, dat hij een van de wethouders der residentie een glas oranjedrank midden in zijn gezicht smeet. Anja maakte korte metten met hem. Voor hij het goed besefte, had zij hem al één hand en arm op de rug geschroefd en zo hield ze hem in bedwang. Snel kwam hij tot bedaren en gewillig liet hij zich door haar meevoeren, toen ze zei dat het beter voor hem was, als zij hem even thuisbracht. Samen suisden ze even later met de lift naar beneden. Op de grote parkeerplaats bij het motel gaf hij als een schooljongen netjes zijn autosleuteltjes af. Zwijgend liet hij zich naar huis rijden. Toen ze hem afgeleverd had, zat Anja’s taak er voor die dag op. Opgelucht wandelde zij naar de dichtstbijzijnde bushalte.
Door zijn zeebenen wist de schout-bij-nacht het tot zijn vertrektijd aan dek vol te houden. Hij ging niet onder zeil, zoals de generaal. Met zijn glas nog in de hand zwalkte hij de zaal uit en de lift in. Met zijn vertroebelde blik nam hij een wazig gezicht waar, dat hem vriendelijk maande zijn glas af te staan en zijn pet aan te nemen, maar hij weigerde.
“Ik – hik … deel de bevelen uit … huit”, lalde hij.
Toen voelde hij een ijskoude straal langs zijn ruggengraat strijken, die hem een plotselinge schok gaf, waarna zijn ogen helderder dan ooit tevoren waarnamen . “Wat … had .. he … heb … ik .. hik .. nu in het vi .. zier?” bracht hij uit. “Mij”, zei Carla. “En nu, lief zijn Oompje, dan gaan we samen een eindje rijden”. In zijn brein floepte een lichtsein aan en uit; het was geen S.O.S.-bericht, dus was het in orde. Bovendien was het rossig getint. De hoge marineofficier, die geen vrijgezel was maar al jaren gescheiden van zijn echtgenote leefde, verbond de kleur onmiddellijk aan het lieve gezicht en begon meteen handtastelijk te worden, waardoor het glas op de harde liftbodem in stukken rinkelde. Een straal water trof hem recht in het gezicht, terwijl hem in de oren klonk: “Hoe heb ik het nu Oompje, U mag Uw eigen nichtje toch niet plagen?”
Enigszins opgefrist maar nog altijd wazig zag Oom wel iets bekends aan het eind van de loop die op hem gericht was, maar helemaal thuisbrengen kon hij het gezicht nog niet.
“Doe … oe dat wa … aterkanon we … eg”, zei hij, “ik krijg alles binnen boord”. Carla deed het pistool weg. “Kom”, zei ze, “ik zal U even thuis brengen”.
Ze drukte op een knop en de lift suisde naar beneden. “Geef mij maar een arm, dan loopt U een beetje vaster, Oompje ‘. “Recht door zee … ee … i … is de beste weg”, zei Oom, toen ze dwars het parkeerterrein overstaken naar zijn auto.
Hij had enige moeite met het vinden van zijn sleuteltjes; er zaten ook zoveel zakken in zijn glanzende uniform. Als een zoutzak plofte hij op de rechter voorstoel van zijn wagen en Carla snoerde hem in de driepuntsgordel. Toen reed ze hem snel naar zijn riante flatwoning in de buurgemeente. Haar van opzij bekijkend probeerde Oom haar beeld scherper naar zich toe te trekken, wat hem langzaam maar zeker gelukte. In zijn malende hersens zocht hij haar naam; die vond hij nog niet. Maar dat was niet erg, want hij voelde zich veilig bij zijn nicht, die zoveel op haar moeder, zijn zuster, leek. Een knappe meid was zijn nicht. Rechten had ze gestudeerd. Jammer dat zij noch in de advocatuur noch aan de balie een bestaan had kunnen opbouwen. Een soort naaister was zij toen geworden bij een of ander galakledingbedrijf. Meer afgestudeerde lui, allemaal dames die niet aan de slag konden komen, waren daar in het oosten, in een of andere afgedankte kerk, omgebouwd tot naaiatelier, gaan werken … . Hij had zich daar zijn gala-uniform nog laten aanmeten. Die mensen moesten toch ook een bestaan hebben!
Door het regelmatige zoemen van de motor sukkelde hij in slaap. Zijn hoofd zakte voorover, een straaltje speeksel liep op zijn mooie blauwe jas. …
