Pionnen onder de Preekstoel 36
… Perplex las Rijckert de tekst die hem in het verleden vijf ton deed lenen. Hoe de heren wisten dat hij zoiets nodig had en zij het ook al in orde hadden? Dat was nu echt het wonder van zakelijk instinct, zeiden de heren. En zij hadden een geheim, maar dat vertelden ze nog niet, want zij konden zwijgen. “Die is goed, ha, ha, ha, haaaa …”. De uitbundigheid van Magnaat begon het te winnen van zijn belastingdruk. De heren lachte ontspannen mee; het had geklikt, de zaak was gesloten. ... Hij mocht de kopie houden; het origineel behielden zij natuurlijk Officieel behoorde dat tot de stukken van Gala De Vree, het bedrijf dat nu geliquideerd was. Het was nu overgegaan op de “PION”. Het was jammer dat de heer Magnaat nooit zijn rente voldaan had; daarom kwamen ze nu het geleende bedrag terug vorderen. Nee, dat hoefde niet ineens. Of het in drie termijnen mocht, vroeg Magnaat, steeds verbazender wordend over de vooruitziende, welhaast magische blik van de heren. Natuurlijk, de papieren in duplo, die de terugbetaling regelden, waren al in orde, Meneer zag het zeker wel, het ging netjes in termijnen. Dat kwam hem heel goed uit, verzekerde Meneer; de heren waren financiële fenomenen. Oh, dat was niets; ze hadden een geweldige verrassing voor hem, als hij aan nog enkele voorwaarden voldeed. Wat die voorwaarden dan wel waren!? “. …. Ha, ha, ha, Haaaa …. “.
In de eerste plaats moest Meneer aanwezig zijn bij de opening van de “PION” op vrijdag de twaalfde september aanstaande. Hij mocht niet in uniform verschijnen, want allen waren daar gelijk. Een officiële uitnodiging zou hij nog ontvangen. Hij stemde toe. In de tweede plaats moest in zijn motel hier ter stede voor dertig mensen gelegenheid zijn tot omscholing van het snijders- haar het horecavak, gratis uiteraard. Ook dat gaf geen problemen, .. ha, ha, ha, haaa … . Tenslotte moest hij er genoegen mee nemen, dat hij ieder jaar een gedeelte van de vijf honderdduizend euro terug ontving. “PION”was tenslotte een eerlijke zaak.
Volgens Rijckert Magnaat waren de heren werkelijk ‘HEREN’. Maar aan de laatste voorwaarde wilde hij toch niet voldoen; hij zat immers toch al met dat toiletgeld in z’n maag. En op deze manier was het eigenlijk een zaak van Overheid en Particulier initiatief. “Van PI dus”, zei een van de heren...
“Hoe vond U anders die zaak met de toiletten? U vervuilt schoon water nu, … ha, ha. Ha. Haaaa …. “.
“Het stonk er”, zei Karel eerlijk. “Maar het kwam ons heel goed uit en Uw geld stinkt niet, pecunia non olet. Toch moet U als zakenman leren Uw tong wat in bedwang te houden en niet vluchten in cryptogrammen!”
Magnaat knikte: “Toch blijft U een wonder dat U wist in welke problemen ik zat”. Hij streelde het papier dat zijn jacht spierwit gemaakt had. “Ik begrijp er nog steeds niets van”. Bob lachte : “Wij hadden immers nog een verrassing voor U?
Hij overhandigde de door Magnaat getekende brief die de agenten hem aangeboden hadden. “Alstublieft”.
Sprakeloos keek Rijckert in de breed lachende gezichten van de beide heren. De heren knikten hem bemoedigend toe en hij begreep plotseling alles. Bulderend gooide hij zich achterover. “Ha, ha, ha, haaaa …. , ha, ha, ha, haaaaa …. ‘ha, ha, ha, haaaaa ….”. Hij leek niet meer bij te komen van zijn kinderlijke pret. “Doorgestoken kaart, … ha.., ha, ha, haaaa …, ha, ha, ha, haaaaa, ….., wat een mop, ha, ha, ha, haaaaa …., de vervuiler betaalt! Daar nemen we er nog eentje op”. Hij vulde de glazen.
“Ik vond het al zo vreemd dat twee agenten in uniform dat stuk aan kwamen bieden. Daar zat een luchtje aan; er klopte iets niet. Maar de zaak is rond! En dat doet me voor mezelf plezier, vuile bedriegers!” Hij lachte schaterend.
Opgelucht en gelukkig lachten De Vree en Rosman mee. …
