Pionnen onder de Preekstoel 27
… … “Dat heb ik eigenlijk al gezegd. Een dergelijke situatie waarin ik me niet alleen bevind, heeft op mij een sterk relativerend vermogen, en zeker nu ik een kamerlid speel; het is een belachelijke toestand, maar geen onoplosbaar probleem. Ik stap van mijn voetstuk voor ik er helemaal afgestoten word, van binnen zuurzoet lachend, uiterlijk de man die de situatie beheerst”, antwoordde Mark. “Kan ik verder gaan?” – Bob knikte. – “Lieve agenten, ik ben lid van de Tweede Kamer voor een middenpartij, die nu eens met links dan weer met rechts meegaat, om zo te zorgen dat er steeds een regeringsmeerderheid is”.“Wat dat met Uw maatschappelijk gedrag te maken heeft, is ons een raadsel, niet waar collega?” lachte Bea. “Een mens z’n beroep heeft zo’n uitwerking dat het zijn hele sociale gedrag beïnvloedt. Ook in het verkeer houd ik dus steeds de regels en de richtlijnen van mijn fractie voor ogen. Ik ga mee met links, als links aan de regering is en mijn partij daarin zit, maar waar het ‘rood’ wordt, volg ik de koers van het midden”, doceerde Mark. 0Carla knikte ‘Ja, ja’. “U kunt in het alledaagse leven niet meer los komen van politiek. De kwalijke gevolgen daarvan zult Uzelf moeten dragen. Uw naam alstublieft?”
“Woesteling, Marcus Antonius Maria”…
“Maria …, ook dat nog . Geboren?”
“Bij een van de kribben in de IJssel aangespoeld”
Hier brak Bob het spel af, gaf anderen eenzelfde opdracht. En na twee dagen hard maar gezellig ‘werken’, wist iedereen wat hem of haar ongeveer te wachten stond, als er echt aan de weg getimmerd moest worden.
Toen kwam het hele gezelschap voorlopig voor de laatste keer bij elkaar om de hele actie nog eens van begin tot eind door te praten. Daarbij bleek dat het erg moeilijk zou worden langs de openbare weg meer gemeenschappelijks te ontdekken dan verkeersovertredingen. Veel moest aan het toeval overgelaten worden. Waar het mogelijk was, moest contante betaling van een boete door middel van een ‘kaart’ zoveel mogelijk vermeden worden. Misschien was het beste de beboete persoon te laten ‘pinnen’, als niet contant betaald worden kon. Niemand mocht bovendien vergeten de verzamelde gegevens van de cliënten naar het geheime administratieadres te zenden, waar ze de computer in zouden gaan. Vooral namen en adressen niet per mobieltje doorgeven!
Niet te vroeg mocht uitlekken dat in een aantal steden een ‘bende’ bezig was die tegen alle recht en orde in ‘recht en orde’ bedreef.
Mochten er een of meer door de altijd waakzame politie gegrepen worden, dan was het zaak te zwijgen tot de grote dag waarop het geheim van dit alles onthuld worden zou.
Allemaal hadden ze zich achter de idee van De Vree geschaard; ieder had de plicht ertoe bij te dragen dat die idee werkelijk verwezenlijkt werd, al leek de praktische uitvoering nu nog zo ‘laag bij de gronds’.Ze wilden niet banaal zijn; integendeel, het ging om hun bestaan, hun menszijn en dat van anderen. Ze wilden op hun manier protesteren tegen onrecht en construeren, niet het recht afbreken, maar opbouwen. Wie dat wil, begint acties om te bereiken wat zij of hij wenst. Ze moesten elkaar nieuwe moed inpraten, want de onrust van de twijfel begon de overhand te nemen. Zou hun kleine revolutie wel slagen? Eigenlijk zaten ze nu een beetje stil en terneergeslagen bij elkaar, want het leek zo kinderlijk en kinderachtig wat ze gingen doen. En … het was nog gevaarlijk ook!
