Pionnen onder de Preekstoel 23
STRATEGIE en STRAATREGIE
Maandag de veertiende juli zou niet alleen ingaan als een van de warmste dagen van het jaar, maar ook als de meest gedenkwaardige dag van “Gala De Vree”. Het werd de dag van de grote ommekeer, van de definitieve afkeer van de kleding voor hoogwaardigen en de terugkeer tot de gewone mens, die daaronder zit.
In geleerdentoga, getooid met de vierhoekige baret, was Bob de Vree die morgen precies op tijd, om half negen, uit het kantoor de kerkzaal binnen geschreden. Evenals voor vijf jaar had hij de trap der kansel of preekstoel bestegen en hij had gezegd: “Vrienden, jullie weten hoe het ervoor staat met ons bedrijf. Enkele maanden nog kunnen we het uitzingen, maar dan zijn we deze kerk uit. Hoewel we dan zeggen kunnen dat we niet voor het zingen de kerk uit waren, zou het toch een triest einde zijn van onze samenwerking hier. Ik heb echter een plan ontwikkeld dat het ons mogelijk maakt hier te blijven. Daar ik niet hoog en verheven wil meedelen wat jullie allen te wachten staat, maar volledige en gelijkwaardige deelneming wens van ieder, stel ik jullie nog niet in kennis van mijn inzichten, maar stel ik voor na het uitluiden van “Gala De Vree” samen te vergaderen over de nieuwe richting die ik denk in te slaan”.
Toen was hij afgedaald en had in de hal iedereen gelegenheid gegeven lang en luidruchtig de klokken te doen klinken. Daarna waren ze gaan vergaderen. Iedereen had tevredenheid met de plannen betuigd, zodat de vergadering nog geen uur duurde.
Genoeglijk lachend, met veel hoop voor de toekomst, hadden alle dames en heren zich na de middag weer naar de zaal begeven, waar de hooggeleerde heer De Vree opnieuw de eenzame hoogte zocht om het nieuwe bedrijf officieel te openen: “Vriendinnen en vrienden, vóór de opening van “PION” stel ik er prijs op jullie mee te delen dat ik getroffen ben door de eenheid die jullie allemaal bezielt. De PI – algemeen gelach – die jullie tijdens de vergadering hebben getoond, heeft in hoge mate mijn gevoelens gesterkt dat mijn plannen zullen slagen. Jullie weten dat ik een doener ben en geen prater. Ik wil dus besluiten met: ga heen naar alle windstreken, indachtig het gezegde ‘Wie veel bekijks wil, moet aan de weg timmeren’. Vergeet daarbij niet met je talenten te woekeren. Stop je licht niet onder een korenmaat. Wees het zout der aarde, want indien jullie smakeloos worden, waarmee zou je dan gezouten moeten worden! Maak zo weinig mogelijk fouten bij de reclameacties, want alles moet perfect verlopen tot op de dag van de officiële opening”.
Langdurig hadden ze daarna weer de klokken geluid, zodat voor de tweede keer die dag de dorpsbewoners naar de kerk stroomden, maar ook deze keer bleven de deuren gesloten, zodat ze niets te zien kregen van de vrolijke groep omschakelaars.
Voor de laatste maal begon Mark uniformen te ontwerpen, legde de tekeningen voor aan de vergadering. Nog diezelfde week ging ieder akkoord met het ontwerp van een politietenue dat bedrieglijk echt leek. De dames en heren namen elkaar de maat. Voor het laatst begonnen daarna de naaimachines te snorren.
Inmiddels waren Bob en Karel begonnen de te volgen strategie te bespreken. Kaarten kwamen op tafel en plattegronden van omcirkelde grote provinciesteden. Een lijst met namen van de ‘groten’ in het land stelden ze samen, wamt de actie moest gericht worden op allen in Nederland.
