Pionnen onder de Preekstoel 89
… In de gotische trouwzaal met de prachtige ramen in glas in lood vonden vervolgens alle wettelijke handelingen plaats om een huwelijk te sluiten en geldig te maken.
Ze waren er allemaal: inspecteur Boshoek, hoofdinspecteur Wormcruyt, commissaris Vroegindeweer, de hoofdcommissaris, de gedeputeerde, de grootindustrieel. De generaal zat bij “die dekselse meid”, de schout-bij-nacht bij zijn nicht; de officier van justitie had zich bij de familie Paul Cloeck gevoegd. Voor mevrouw en de heer Aastroom was ruimte tussen de familieleden gereserveerd, terwijl Rijckert Magnaat zich in de achterste rijen der “PION”-medewerkers geschaard had.
Lach en traan waren op veel gezichten. Witte lakens werden uit zakken en tassen getrokken, kleine zakdoekjes in veel handen verfrommeld.
De burgemeester, Lucie Lievenstroo, zei dat ze “geen spreekster” was en zij hield dus de rede van haar leven, nadat de jonggehuwden elkaar het “Ja”-woord gegeven en de ringen ‘aangeschoven’ hadden.
Zij had de lachers op haar hand, toen zij verklaarde dat de haast waarmee “Mevrouw” en “Meneer” tot hun huwelijk gekomen waren, weleens te maken hebben kon met haar naam, omdat zij waarschijnlijk te “lief voor elkaar in het stro” geweest waren. “Grapje”, zei zij er meteen bij. Zij meende dat “Meneer” bij “Mevrouw” “niet bang voor zijn hachje” behoefde te zijn, welke opmerking tot een algemene schaterlach leidde, zeker niet wanneer hij haar “een Hagje schenken zal”.
Tot slot bedankte zij het bruidspaar voor het doen plaatsvinden van deze ceremonie op deze dag, in dit dorp, wat misschien een nieuw economisch leven inluiden zou voor deze forensendorpen.
Op haar “Ik heb gezegd” begonnen de klokken van het oude raadhuis in Buiten en de kerkklokken van Dorp te luiden. De gasten stroomden daarna naar Kerkdiep – Dorp om de bruiloft mee te vieren. Verscheidene mensen feliciteerden eerst het jonge paar.
De menigte op het Raadhuisplein bracht de op het bordes staande groep een geweldige ovatie, die eindigde met een door de fanfare ingezet “Lang zullen ze leven …”.
Toen het geluid langzaam was weggestorven, klonk door alle luidsprekers in beide dorpjes een heldere vrouwenstem:
“Dames en Heren, dit is de stem van Ada Weekamp. Ik ben de secretaresse van “PION”. Ik heb enkele belangrijke mededelingen voor U. Degenen die niet uit belangstelling maar op persoonlijke uitnodiging naar Kikkerdiep gekomen zijn, wordt verzocht zich bij de Dorpskerk te melden bij de dames die zich onder de letters A tot en met Z voor het kerkgebouw op zullen stellen. Onder de letter die zij dragen, staat de stad vermeld, waar U geverbaliseerd bent en Uw overtreding geboet hebt. U zult merken dat de dames die U ontvangen, dezelfde zijn als die U door hun bekeuring uitgenodigd hebben. Bij binnenkomst kunt U Uw eigen plaats kiezen. U bent allemaal gelijk. Ik wens U een fijn feest!
Verdere aanwezigen op dit plein, ik hoop dat U Uw teleurstelling nog wat verbijten kunt. Vanaf morgenvroeg elf uur bent U hartelijk welkom in ons ontmoetings- en ontspanningscentrum. Voor hen die hier willen overnachten, deel ik mee dat wij erin geslaagd zijn een veertigtal leegstaande woningen te huren, waar U kunt verblijven. De overnachting is gratis. De beschikbare huizen zijn met een ‘pion’ aangegeven. Tot slot deel ik U mee dat in ons centrum alcoholgebruik niet toegestaan is. U zult het met vocht zonder alcohol in allerlei kleuren en smaken moeten doen, al of niet prikkelend. Ik dank U voor Uw aandacht”. …
