Natuurlijk had zijn vader ... nov. 1940
> Categorie: Een Deventer jongen in oorlogstijd
Gepubliceerd: dinsdag 13 oktober 2009
Natuurlijk had zijn vader een geboorte-advertentie gezet. Hij schreef precies op wat daar instond en dat de meisjes en jongens uit zijn klas, waar hij zich toch nauwelijks mee bemoeide, hem allemaal feliciteerden. Hij vond het zelf een mooi verhaal.Dagen van veel spanning kwamen nu: wat voor cijfer zou hij hebben? Iedere les vroegen ze aan 'Kalkei' of hij de opstellen al nagekeken had. Die had dan altijd hetzelfde smoesje: "Mijn vrouw heeft nog geen tijd gehad, hi-hi-hi ..." Zo'n vent zou je toch doodschoppen. Toen was het eindelijk zo ver: de opstellen waren nagekeken. 'Kalkei' begon altijd met de laagste cijfers en werkte dan naar boven; dat was om de spanning er in te houden. Eerst kwamen nu de enen, dan de tweeën, de drieën; gelukkig: Gerrit had meer dan een drie... "Kuijk, je opstel zou een tien geweest zijn, ware het niet dat je je broertje een 'baabei' noemt, dus is het een negen." "Baby, meneer, dat spel je bee-aa-bee-iegrek, meneer." "Mond dicht! Het zou een negen geweest zijn, ware het niet, dat je de fouten van het vorige opstel niet verbeterd hebt, dus is het een acht." "Wat heeft dat ermee te maken, meneer?" "Wat?" "Die fouten van het vorige opstel?" "Mond dicht! Het zou een acht geweest zijn, ware het niet dat de alinea-indeling fout is, dus is het een zeven. Het zou een zeven geweest zijn ..." Gerrit werd razend. Daar had je dan zo je best op gedaan. Volledig dichtgeklapt bleef hij zitten. Hij kon niet meer denken en niets meer zeggen. "... En dus is het een vier", hoorde hij nog. Onvoldoende dus. Op het rapport zou hij nu ook een vier krijgen. Dat was zijn gemiddelde. 'Kalkei' stond hem met een grijnzend smoelwerk aan te kijken. Toen kon Gerrit zich ineens beheersen. Eigenlijk stond daar een soort Hitlertje tegenover hem, die veel machtiger was dan hij; zo iemand moest je in het geheim te pakken nemen en niet alleen, maar samen met anderen uit de klas. Ineens kon hij 'Kalkei' vriendelijk aankijken en tegelijk denken: "Jou krijg ik nog wel en dan zal ik je!" Heel vriendelijk zei hij daarom: "Dank u meneer, voor de moeite van het nakijken!" Kalkei liep rood aan, maar zei niks; de klas begon te lachen. Kalkei's macht wankelde al wat, niet veel, maar toch wat. "Brevet van onvermogen", mompelde Gerrit. "Wat zei je?" "Niks meneer." Daarmee beschouwde Gerrit die zaak voorlopig als afgedaan. Hij wachtte zijn tijd rustig af.Die middag fietste hij naar buiten, de kant van Diepenveen op. Voor Plant- en Dierkunde moest hij nog bladeren zoeken. Voor Toos, zo heette zijn lerares, moesten de eersteklassers van de HBS in het najaar een zogenaamd herbarium maken, gedroogde bladeren en planten in een boek plakken met plakband. Negentien verschillende bladvormen moest je verzamelen en een mosplantje en dat tussen vloeipapier drogen. Hij moest eerlijk zeggen dat je daar veel van leerde. Hij wist nu wat gezaagd, getand, gegolfd, gekarteld, veernervig, handnervig en zo verder allemaal was. Voor een gezaagd blad zocht hij naar een iepeblaadje, maar dat had hij nog niet kunnen vinden. Jongens uit de klas zeiden dat er in de spoorsloot bij De Platvoet nog wel iepen stonden met blad er aan, maar hij moest wel gauw zijn, want het blad was al bijna van de bomen. Langs de Zwolseweg fietste hij naar de Platvoet. Daar, bij een kolkje in de spoorsloot, vond hij wat hij zocht. Nou, dat was gauw voor elkaar. Dan kon hij nu in het Nieuwe Plantsoen nog andere dingen zoeken, die hij in zijn herbarium nog miste. Over de Lookersdijk fietste hij er heen, langs “Het Löken", een villa vlak bij het 'Smokkelpaadje'. Het was een mooie herfstdag, zag hij nu, en met de fiets aan de hand liep hij rustig te kuieren langs de paadjes achter de HBS, die daar vlak bij lag, om eens goed te bekijken wat hij nog nodig had. Ineens hoorde hij geluid, een kleine dertig meter de struiken in. Doodstil bleef hij staan. Wat zou dat zijn? Een of ander beest dat daar aan het scharrelen was? Voorzichtig zette hij zijn fiets tegen een bank, bukte zich en sloop de struiken in. Steeds dichter kwam hij bij de plek, waar het bewoog. Hij ging door tot op nog geen vijf meter.
