42. Zundag, 20 november 2005.
> Categorie: De Liggende Vrèters
Gepubliceerd: donderdag 01 oktober 2009
Ali En Gerrit wären op bezeuk bie Tante Marie en Ome Willem an de Rielerweg. Ali hoofden Gerrit neet an de Smits veur te stellen, want Gerrit kenden hun wel. Ome Willem had samen met zien breur en een nève een bleujende eierhandel an het Grote Kerkhof in de Sint Janstroate. Ali haalden döör altied de eier as zee diee weer neudig had veur haer Gerrit in Hellendoorn Haer vader zei altied oaver de verholding tussen Ali en Gerrit Kuijk: “Als dat ei brek, wat zal het dan stinken”. Tante Marie en Ome Willem hadden ene zönne, Willem Johan, Hans. Hee had een goed verstand, möör hee was nieet redzaam. Hee had as heel klein kind ‘stuupkes’ ehad, meugelijk, wöördeur hee een beetjen geestelijk gehandicapt was, verstandelijk mo’j zeggen, of nee, dat mag tegeswoordig oke al nieet meer. Op 20 november 1920 was hee geboren. Hee wördden zundag, 20 november 1949, negen en twintig jöör. Döör most Gerrit vandage an denken: de eier, Hans; an de vroage van Hans zien olders ende acht en vieftig of hee curator oaver Hans wol worden.Dat laatste had hee edoan, begin negen en vieftig, toen Hans zien vader oaverleden was.Toen zien moder in 1969 in het Geertruiden in Dèventer op sterven lei, vroeg zee Gerrit: “Zul je goed voor Hans zorgen?”En Gerrit zei niks. Hee kon met deur troanen verstikte stemme enkeld ‘Joa’ knikken.Döör hadden Ali en Gerrit, bienoa vier jöör noa Hans zien dood – Hee stierf op 27 december 2001, noa een lieefdevolle verpleging in ‘’s-Koonings Jaght’ te Schaarsbergen – het bie het ontbijt op bedde oaver. Twee en veertig jöör was Gerrit curator ewest oaver Hans, wöörvan hee völle jören kon profiteren van de lakonieke Geert Smit, een nève diee toozieend curator was. Toen diee dood ging, wier Ali toozieend curator tut 2001.As Ali Gerrit in Hellendoorn nieet zoo trouw ebleven was, was de liggende vrèter Gerrit Kuijk nooit zoo rieke eworden as curator! Geestelijk dan! Wöör teebee al nieet goed veur is! Noa het opstoan op disse zundag in 2005, zocht Gerrit nöör zien verhaal oaver Hans onder zien documenten op de computer. En hee begon te lèzen: Kleine Dinger... . door Cor Tura. As Hans de kamer inkump, geet hee eerst veur de klokke stoan. Geboagen holding, handen op de rugge, spöllend met zien ondergebit dat deur zien mond kleppert."Mooie klok". Hee zeg' hee uut de grond van zien härte. Zol e noe denken an Dèventer, an de Rielerweg, wöör hee meer as dertig jöör met zien beide olders, en toen nog tiene met zien moder ewoond hef? Ik vroag het hem gewoon. Ik mot hem toch èven as anders an de proat zieen te kriegen. "Waar denk je aan, Hans?""An de Rielerweg. Daar hing die klok, diee klokke, in de kamer".Ik lache. Een tiedjen terugge is mien al op-evallen dat hee meer en meer Déventer klanken in zien taal gebruk.
