32. 1985 ... Olde-Kuijk ... 1949
> Categorie: De Liggende Vrèters
Gepubliceerd: maandag 28 september 2009
Weer thuus: … Gerrit dreumt weer, möör hee weet het ! Vader Kuijk stond op en rommelden wat in de kaste. Hee ging weer zitten met een beuksken in de hand. Hee deej het lös en begon te lèzen:"Der bint van diee plaatsen, wat echte intieme plaatsen bint. Dat bint van diee Engels uutzieende steden en stadjes. Der streumt een rivier langes, met een boel vertier. Der bint nauwe stroaten met eeuwenolde geveltjes. Der bint kerken en kerkjes van allerlei soort. En as döör 's winters sneeuw oaver lig', is het helemoale een kerstkaerte".Gerrit zien vader proatten inens wat an-edoan."Disse stad is wel heel biezunder. Diee hef een berg met een kerke derop met een tweelingtoren. Smalle steegjes goat vanof verscheidene kanten de berg op. Ik viere der altied min of meer feest, of lieeveder, het lèven is der een feest, veural as ik een dreiörgel heur spöllen. Ik vinde disse plaatse zo mooi. Ik zol nooit ergens anders willen wonen. … Vader hef döör nooit ewoond … !!Of het noe in de zomer of in de winter is, ik veule mien hier, veural op de berg, lekker. Möör döör bi'k dan oke geboren. Mien vader was een rezzenabele keerl; diee spölden trouwens nieet de eerste viool. Dat deej mien moder. Joa, viool. Dat spölden ze. Mien vader kon döör helemoale niks van. En dan mien ongetrouwde tante Anna. Zee was altied èven vrindelijk tegen mien. Möör joa, zee was al vanof mien geboorte bie ons in , in de boerderieje op de berg.Mien olders hebt mien een mooie achtername mee-egeven: Kuijk, diee gin enkele boer zol misstoan. Kuijk kan immers ‘koele’ betekenen. En een koele is ook een mestkoele. Mien vader hef mien verteld dat hee mien Gerrit hef eneumd, umdat ik een eenvoldige härde sterke werker worden most, diee met een schuppe as een woapen vechten most veur al het goeie veur de mensheid. Nou ja, Gerrit betekenden noe één keer de sterke speer, möör wat doo ik döörmee? Ik kan nieet meer dan mien beste doon, Dagbook!" Gerrit.Zuchtend legden Vader het dagbook an de kante. “Règenvlagen en donderslagen mot dee oavend de Brink en het Bergkwärtier egeseld hebben. Op de berg, dicht bie de Bergkerke, in de vierkante olde boerderieje döör, zat diee man. Ik schildere oeluu wat ik veur mien ziee. Hee zat te huveren achter zien werktoafel, nieet enkeld deur het bluisterige, spookachtige, herfstige weer, meer nog van de wètenschap dat zien zönne, zien enigste kind, rondzwierf ergens in dit land van voele natte règen, as diee jonge, ikke, tenminsten nog lèèfden. De zestienjörige knaap, zo old was ik toen, had de dood van Moder nieet kunnen verwerken! Precies op zien zestiende verjöördag was Moo, zooas hee haer altied liefkoazend neumden, hen-egoan, zacht en kalm, noa een tergend langzaam zieekbedde, wöörbie de jonge, ikke, haer steeds meer had zien wegteren. Hee had wel-is ezegd tegen een vrind wöör hee kwoad op was: "Krieg de tering", möör bie het zieen van zien vortkwienende moder had hee dat tegenoaver zien vrinden en klasgenoten nieet meer oaver de lippen kunnen kriegen. Begriept iejluu wöörumme ik dit vertelle asof ik een vremden veur mieneigen bin? Ik kan het anders nieet!Twee dagen noa de begraffenisse van Moder was de jonge plotseling verdwenen. Een kort brieefken had hee achter-eloaten: Ik citere noe mieneigen uut het heufd: "Va, het verdrieet is te groot. Ik heure Moo altied möör deur vioolspöllen. Ik goa tut ik höör nieet meer heure."
