Zeutjen 8 meert 2010
Een zeutjen was het bie de gemeenteroadsverkiezingen op woensdag 3 meert 2010. Ik had het kunnen weten. Dat kwam deurdat alle mensen diee kiezen mochten zich legitimeren mosten met een geldige ID-kaerte, een geldig paspoort, of een geldig riejbewies. En dat, allewel ze allemoale al een stempas in de busse ehad hadden. Diee most iej oke nog inlèveren. En veur dieegenen diee een anderen machtigen wollen, was het nog meujlijker emaakt: zee mosten de gemachtigden een kopie, joawel, van hun kaerte of paspoort meegeven. Joa, dat stond derbie op de stempas!
Toen ik dat allemoale zagge, dach’ ik dalijk dat het mis zol lopen. Iej mot noe één keer nieet het tiedperk van Geert Wilders in loaten goan as dat nog egeensnieet begonnen is. Heb iejluu ooit fraude mee-emaakt bie verkiezingen toen wiej enkeld onze stemkaerten mee hoofden te brengen? Nou dan. Het wier dus een zeutjen! Butendat mochten de stemmers nöör ieder stembureau goan in hun gemeente. Het was mooi weer, dus wat dachten de luu uut de stad? Juust, wiej goat een endjen fietsen en dan goa we in Sparrenheuvel stemmen. Een drukte dat het der wier! Iej wilt het nieet weten.
Zeutjen! Volgens de dialectwoordenboken betekent het ‘troep’, ‘bende’. Ik zol ‘zeuitjen’ spellen, want het woord is de verkleiningsvorm van ‘zooi’, wat ‘koaksel’ bedut. Dat koaksel is dan van alles wat bie mekaere is emieterd, deur mekaere is ehusseld en döörnoa ekoakt en estoafd töt het eworden is een lekker èètböör geheel of een brouwsel wat nieet te vrèten is.
En dat laatste was bie de stemming het geval. Dit stemsysteem bleek härtstikke fraudegeveulig, juust umdat ze bedrog wollen uutsluten. Dat leste begreep ik pas goed toen de klachten kwammen. Uut Rotterdam, uut Maastricht, afijn neum möör op, oaveral ging het een ‘beetjen’ mis.
Ik neume gin namen, möör ik proate van heuren zeggen, en … dat wördt gin lieegen, möör de wöörheid sprèken. Der kump een man met zien stempas. “Hebt U Uw legitimatiebewijs bij U”? “Disse koarte is toch mien bewies … !” Lid stembureau: “Ik ken die man, hij is Die van der Die … “. “U mag stemmen, mijnheer”.
Een mevrouw: “Ik heb hier een machtiging van een heel oude dame. Ze heeft geen geldig identiteitsbewijs … “. “Dan mag U niet voor haar stemmen, mevrouw ...“. Lid stembureau: “Die oude dame is Mevrouw Zus van der Zo, ik ken haar heel goed”. “Mevrouw mag gaan stemmen”.
Ik goa verder nieet uut de schole klappen, möör de stemming in Nederland is nog nooit zon janboel ewest.
Allewel alle leden op ons stembureau mien en mien vrouwe kent, hebben wiej ons heel netjes met ons kaertjen bekend emaakt. Wiej hebt onze legitimatie oaverlegd, zooas dat zoo mooi heet. Wiej hebt onze kaerte eteund. Möör ik kan wel begriepen wöörumme der een boel mensen bint diee nieet meer stemmen goat. Ongemerkt geet het ter oaveral meer en meer ‘Wilders’ too. En dan heb ik metene de vergrotende trap van wild te pakken. Ik mene dat nieet vernederend, veur gin mense, möör ik herinnere mien as de dag van gister dat ik mien persoonsbewies most loaten zieen as jonge van vieftiene en toen opepakt wier. Lèès möör ‘Een Dèventer Jonge in Oorlogstied’.
Het Nederlandse woord voor ‘zooi’ is ‘zo’. Het mot kommen van ‘zieden’, wat ‘koaken’ betekent, denk oke an ‘zeepziederiejen’. Bie ‘een zeutjen’ mot de soep dus net zoo heite evrèten worden, as ze wördt opedieend. En dat wens ik nieet te vrèten! Ik veule mien deur mien eigen landelijke Oaverheid bedonderd! As dat weer zoo mot, betwiefel ik of ik nog goa stemmen … !?